Happy 2012!

Alright! The last post of 2011! I would like to end with John Wesley's words:

Do all the good you can,
By all the means you can,
In all the ways you can,
In all the places you can,
To all the people you can,
As long as you ever can

I should probably get them framed and put up where I can see them as the last words I see before going to bed and the first words to set my eyes on when I wake up every morning. :-)

On this happy note, I wish all of you a Happy 2012. :-)

Whisky in Food

I have read all the previous issues of Mint's Indulge - despite the fact that it is meant exclusively for men. This week, however, I picked it up and put it down almost immediately because the latest issue is all about - Whisky! Needless to say that chef Madhu Menon's column 'Whisky in Food' was the only one I went through and liked :-)

Here's a note for the Mint team - you have been very unfair to the fairer sex. Why not have similar series of Indulge meant for us women? I can think of so many subjects for the articles - from the ones traditionally considered as 'feminine' like jewellery, perfumes,Kanjeevarams, skin care to more 21st century ones like food (and not cooking!), offbeat careers, books, hobbies, and so on and so forth...

There is one request though, if you ever get around to actually bringing out this issue, please name is something other than 'Indulge'.

There was a reference to one interesting saying from Sunday School in 'Living History':

Faith is like stepping off a cliff and expecting one of the two outcomes - you will either land on solid ground or you will be taught to fly.

There were a few lines in the letter that one father Trobou wrote to Mrs. Clinton that will stay with me forever:

It is my opinion that on Judgement Day the first question God asks is not about the Ten Commandments (although He gets to them later!). But what he asks each of us is what did you do with the time and the talents I gave you.

The last day of the year and I am done with two of the four books that I had started reading simultaneously. I finished 'Tintin in Tibet' 2 days back and last night turned the last page on Hillary Rodham Clinton's 'Living History'. Not sure if I mentioned this on the blog - I also completed reading the fourth Adhyaya of 'Bhagwad Geeta As It Is'.

21st December 2011

I wasn't exactly expecting people lining up the streets with the signboard saying 'Repent, the end of the world is near'. But I was surprised, and in a way relieved, that there wasn't much fuss about the 'supposed' end of the world a year down the lane on this day. Or if there was any fuss, I didn't notice it on the net. :-)

I came across a song penned by Stevie Wonder in Hillary Rodham Clinton's 'Living History'. A search on the net yielded the following lyrics:

Everybody covets everybody lies
Everybody’s done it some time in their lives
We all slip, we don’t mean to
That don’t mean you can’t make it right

It’s the path you take the steps you make
That make you who you are
It’s the life you live
The gifts you give
The love that’s in your heart
Just try to do the best you can to be a better man
You don’t have to walk on water
It’s how you walk on land

Everybody judges everybody else
Everybody’s done it to everyone but themselves
We know what’s right
But we still go wrong
And life still goes on
Even when we fail

It’s the path you take the steps you make
That make you who you are
It’s the life you live
The gifts you give
The love that’s in your heart
Just try to do the best you can to be a better man
You don’t have to walk on water
It’s how you walk on land

It’s the path you take the steps you make
That make you who you are
It’s the life you live
The gifts you give
The love that’s in your heart
Just try to do the best you can to be a better man
You don’t have to walk on water
Oh it’s how you walk on land

You don’t have to walk on water
It’s how you walk on land

(Source)

100 years of National Anthem

There was a time when I used to listen to the national anthem every day - at the beginning our daily school sessions. Now I get to listen to it only when I go to a theatre. And since that hasn't happened in the past few months, I really cannot recollect the last time I listened to 'Jan Gan Man'.

If you are someone like me, do check out this version on YouTube. The anthem turned 100 on 27th December. But please don't forget to stand up while you listen to it.

A sombering thought....

I am not one of those who jump up and down with glee on the even of the new year. Nor am I one of those who consider the glass half empty and worry about getting older by another year. But an email did check any irrational exuberance that I might have felt, if at alln. I am posting the same mail here.

Can we see this around us?

"AJEEB HAI NA"

Rs.20 Ka NOTE Bahot ZYADA Lagta Hai Jab

GARIB Ko Dena Ho, Magar HOTEL Mein TIP

Dena Ho To Bahot KAM Lagta Hai.
--------------------------------------
3 Minute Ke Liye BHAGWAN Ko YAAD Karna

Kitna MUSHKIL Hai,

Magar 3_Hours Ka FILM Dekhna AASAAN.
--------------------------------------
Pure Din MEHNAT Ke Baad GYM Jaane Se Nehi

THAKTE, Magar Jab MAA-BAAP Ke PAIR

DABANA Ho To HUM THAK Jaate Hain.
---------------------------------------
VALENTINE's DAY Ke Liye HUM Puure SAAL

Intezar Karte Hai, Magar MOTHER's DAY Kab

Hai hume Pata Hi Nahi.


EK ROTI NAHI DE SAKA KOI US MASOOM BACHHE KO LEKIN WHO TASWEER LAKHON ME BIK GAYI JISME ROTI KE LIYE VO BACHHA UDAS BETHA THA…………….

(No one gave any food to the innocent kid but the photograph of him waiting forlornly for something to eat was sold for millions!)

There is a knot in my stomach and it refuses to go away. :-( There is this usual helpless feeling and that too refuses to go away.

Every time I see these children begging at the street lights I feel like giving some money but then a cautious voice tells me not to encourage begging. Some people say that we should carry biscuits and give them to these children instead of money. But there was a news a few years ago that a lady who tried to do so was confronted by the child's mother who accused her of trying to poison her child. Now who would want to cool heels for hours at a local police station for trying to help a hungry child? No one. Does that mean we shouldn't do anything?

I am still searching for a way out of this helplessness and anger. If you know of any reliable NGOs which have programs to feed street children, please let me know.

Silence is Not Spoken Here

I came across a few lines from this poem by Anasuya Sengupta in Hillary Rodham Clinton's 'Living History'. The full poem can be read here.

A little search on the net yielded the following:

“Silence” was, in fact, inspired by “Heritage,” a short poem she wrote when she was 16.

Heritage
I will come when I can walk beside you
And talk of ambitions
With an easy tongue.
I will not look at your feet
And drag my heritage behind me
Through the dust of my grandmother’s silence

I can only say 'Wow'!

A Reading list of Zen books

Note to myself:

Zen Books to read before I kick the bucket :-)

1. Zen Mind, Beginner’s Mind - by Shunryu Suzuki
2. Dharma Bums - by Jack Kerouac
3. Zen and the Art of Motorcycle Maintenance - by Robert Pirsig
4. Going to Pieces Without Falling Apart, A Buddhist Perspective on Wholeness: Lessons from Meditation and Psychotherapy (Broadway Books, 1998) - by Mark Epstein, M.D.,

5. Stumbling Towards Enlightenment - by Geri Larkin
6. Wherever You Go, There You Are - by Jon Kabat-Zinn
7. Catastrophe Living - by Jon Kabat-Zinn

I have been reading 4 books these days. That sounds a little crazy, I know. Okay, okay, more than a little crazy. I haven't done this before and wouldn't have advised it for anyone earlier. But all said and done, I don't think it is such a disastrous experience after all. I agree one of the books is pretty light - Tintin in Tibet :-) - which I will finish tonight, in all probability. One of my Business School friends introduced me to this series. And I am glad he did. I am determined to finish the whole series before the next year is out. :-)

The second book (a pdf actually) is 'The Complete Idiot's Guide To Zen Living'. This isn't light reading but given that it is meant for idiots, it isn't any heavy-duty stuff either. The only problem is that it is meant for the westerners and so every time I come across lines such as 'Zen perks are so relevant to the stressed-out,busy, and sometimes isolated lives of typical Westerners' I laugh out aloud. Someone please tell the authors that such a life has become the fate of millions across the world who are not 'westerners'. Anyways, I am almost at the end of part 2 (7 chapters) but haven't found anything substantial as of now - maybe because we Asians in general, and perhaps Indians in particular, are familiar with the concepts of Nirvana etc which have been explained in some detail for the benefit of the westerners. More on this as I make further progress...

The 3rd book is of course the one that I brought home from the library - Hillary Rodham Clinton's 'Living History'. I am more than halfway through this one as well. Whatever my misconceptions before I started reading it, one thing is certain - it has vetted my appetite for reading more such books written by people in world politics. While one can argue that the authors may sugar-coat or gloss over certain negative events to present themselves in better light or to state their side of the story, it cannot be ignored that it gives one some insight into how the game is played out day after day in power corridors across the world. I hope I find similar books written by Indian politicians.

The last book that I have been reading is 'Bhagwad Gita - As It Is'. Yeah, yeah, the same book that is being banned in some part of Russia. Of course, I had started reading it before the controversy erupted. I must confess though that I wouldn't have been surprised if the demand to ban the book had been made on the grounds that it might encourage people to convert to Hinduism. Even then it would have been a silly accusation. I am almost halfway through the 4th Adhyaya and till now I am yet to come across any such suggestion. But I can understand how a non-Hindu reading about yagnas, chaturwarnya vyavastha, brahman etc might mistakenly conclude so.

What took me aback was the fact that people are demanding that the book be banned because they think it promotes terrorism. I am not quite sure what has caused this reaction. Maybe someone misunderstood some passage and the rest of them could have just taken up the war cry without bothering to verify the allegations. This underscores the importance of having a global platform for the interpretation of holy scriptures of the major religions.

To take an example closer to home, many (Hindus) claim that the Holy Koran calls anyone who doesn't believe in Allah a 'Kafir' and urges a true Muslim to either convert such people or to destroy them. But some Muslim scholars are quick to refute this. And the rest of us are left wondering about who is speaking the truth. If Muslim scholars the world over could come together to interpret and share the message of the Koran (without any calls for conversion, of course!), that could go a long way in combating Muslim fundamentalism. A similar interpretation of the Gita can nip any Hindu extremism right in the bud.

Sadly though, the question is 'Who will bell the cat'? :-(

आता आयुष्याचा उल्लेख झाला आहेच तर ह्या काही ओळी:

तू भेटशी नव्याने बाकी जुनेच आहे
आयुष्य तेच आहे अन हाच पेच आहे

The Voyage Of Life

A friend has forwarded a Dummy's guide to Zen. It's a pdf file. And I have been going through it on a chapter by chapter basis when I find some time daily. I came across a reference to Thomas Cole's 4 paintings called "The Voyage Of Life" in it. Curious, I searched on the net and here is the link to the paintings and a description of what they represent.

Something worth checking out and pondering on.

A friend forwarded this rather grim, but very thought-provoking sher:

एक शमशानके बाहर लिखा हुआ शेर:

मंझिल तो तेरी यही थी
बस जिंदगी गुजर गयी तेरी आते आते
क्या मिला तुझे इस दुनियासे
अपनोनेही जला दिया तुझे जाते जाते

The Lost Symbol (Spoiler!)

I finally managed to read Dan Brown's 'The Lost Symbol'. Awesome! It was hard to put it down every night. Though it wasn't difficult to guess Malakh's real identity, the book kept me spellbound right till the end. Speaking of which, the end slightly disappointed me. I would have preferred a staircase spiraling down into the bowels of the earth in some far-away ancient cave rather than at the base of some Washington monument. :-(

Living History - by Hillary Rodham Clinton

I was in two minds when I saw Hillary Rodham Clinton's "Living History" on the library shelf. Politics is not one of my favorite subjects. Plus, such books, more often than not, present a lop-sided view of the events. So I was a bit reluctant to commit my time to reading it. Finally, I decided that I will read a few pages and return it if I don't find it interesting enough.

I must confess that though I found the first few pages interesting enough, I was hopelessly lost by the time Hillary started describing the health care reform initiatives. It felt as if all the related chapters were written only for American people. I didn't want to know about the various committees and organizations involved but it was impossible to understand the successive pages without a basic familiarity with things. I seriously thought about returning the book.

Then I stole a glance at the pages ahead. They appeared worth reading and so I decided to run through the chapters covering the Clintons' failed attempt at improving the health care facilities. Almost halfway through the book now, I am glad I did that.

A couple of things surprised me though. Hillary mentions how there was quite an uproar in the country because she kept her maiden name of 'Rodham' after marriage. This would have been an expected reaction in India a couple of years ago though now-a-days married Indian women prefer to keep their maiden names. Of course, she is talking about the 70s. But somehow I had assumed that things would have been different even then in the US.

Then there is reference to how people were surprised that she could hold on her own despite being a woman - the Talking Dog Syndrome. She mentions a quote by Samuel Johnson that is both, amusing and very much annoying:

Sir, a woman's preaching is like a dog's walking on his hinder legs. It is not done well; but you are surprized to find it done at all.

I could only roll my eyes at this :-)

So far, my favorite has been the quote by Eleanor Roosevelt:

A woman is like a tea bag; you never know how strong it is until it's in hot water.

If you like Gazals and Hindi movie songs, then maybe you should tune in to 'Purani Jeans' on Radio Mirchi 98.3 today and tomorrow at 9pm. Every week, on Thursdays and Fridays, a whole hour is dedicated to a particular genre of music. Last week the program played songs based on Indian classical music Ragas. This week is going to feature Gazals.

So as RJ Anmol says, when the hands of that clock make a sign of right angle, tune in to music from Golden Era and tune out all your worries :-)

आजकाल टीव्ही चेनेल्सवर ज्या मालिका दाखवतात त्या प्रेक्षकांना नक्की कुठल्या युगात घेऊन जायचा प्रयत्न करताहेत काही कळायला मार्ग नाही. झी मराठीवरच्या ७ ते ९ ह्या वेळात दाखवल्या जाणार्या मालिकांचे नुसते प्रोमोज जरी पाहिले ना तरी डोकं भणभणतं.

एक आहे ती कुंकू - त्यात त्या आत्याबाईला अल्झायमर झालाय तर तिच्यावर इलाज करायचं सोडून घरातली बाकीची माणसं वेड्यासारखी वागताहेत. विवाहित व्यक्तीने दुसरं लग्न करणं हा कायद्याने गुन्हा आहे तरी पण मालिकेतल्या नरसिंहांचं पुन्हा लग्न लावायचा घाट घरातल्या शिकल्या-सवरलेल्या बायका घालताहेत.

'सासूच्या नानाची टांग' अशी जाहिरात करून सुरु झालेल्या 'दिल्या घरी तू सुखी रहा' ह्या 'बाबा आदम' पेक्षाही प्राचीन (आणि संतापजनक) शीर्षकाच्या मालिकेत आतीशा नाईक 'मला खाष्ट सासूची भूमिका करायची आहे' एव्हढं एकच ध्येय डोळ्यासमोर ठेऊन काम करतेय. 'सून म्हणजे पैश्याची खाण' असा पवित्र संदेश देणार्या ह्या मालिकेशी संबंधित कोणाही व्यक्तीला अविवाहित बहिण किंवा मुलगी नसावी कारण तशी असती तर आपण जे दाखवतो आहोत त्याचा समाजावर आणि पर्यायाने लग्न झाल्यावर आपल्या बहिणीवर किंवा मुलीवर काय परिणाम होऊन शकतो ह्याचा त्यांनी विचार केला असता.

'अरुंधती' मध्ये सासू विरुध्द सून असा सनातन धर्मापेक्षाही अधिक सनातन संघर्ष असल्यामुळे कटकारस्थानाना उत् आला आहे. अरुंधतीच्या आंधळ्या नवर्याला तोंडी लावण्यापुरतंही महत्त्व नाही. 'एकाच ह्या जन्मी जणू' मध्ये अंजली नवरयाचं वेड बरं करायला त्याच्या पहिल्या बायकोसारखी वागतेय. इथेही एक Overacting करणारी सासू आहे. 'आभास हा' मध्ये 'मुलं जन्माला घालणं' हेच प्रत्येक विवाहित स्त्रीचं आद्य कर्तव्य असल्याप्रमाणे मालिकेतल्या सगळ्या बायका वागत आहेत. कोणाला मूल होत नाहीये म्हणून प्रोब्लेम तर कोणाला होतंय म्हणून. ह्यातली एखादीही बाई नोकरी करून संसाराला हातभार लावताना का दिसत नाही?

झी मराठीची ही गत तर झी हिंदीवरची वाईट डोक्यात जाणारी मालिका म्हणजे - पवित्र रिश्ता. कथानक वीसेक वर्षांनी पुढे गेलं तरी अर्चना, तिची आई आणि तिची मुलगी सगळ्याचे केस सारखेच काळेभोर. मानव आईवडील, मुलंबाळं आणि घरी काम करणारी बाई ह्या सगळ्यांना कुठल्या व्हिसावर Canada ला घेऊन गेला? तिथे तो उदरनिर्वाहासाठी काय करतो? हे असे प्रश्न ह्या लोकांना पडतच नाहीत का? मला एक आश्चर्य वाटतं - एव्हढा आरडाओरडा करून ह्या लोकांचं ब्लडप्रेशर कसं काय वाढत नाही?

कलर्सवर दाखवल्या जाणार्या मालिकांबद्दल तर न लिहीलेलचं बरं. बालिका बधू, बाबा ऐसो वर धुंडो, उतरण ह्यांचे प्रोमोज पाहून मती कुंठीत होते. ह्या मालिका censor करा म्हणून कोणीतरी उपोषण करा रे!

वाऱ्यावरची वरात

नाही नाही म्हणता ह्या वर्षी बरीच नाटकं पाहून झाली - सूर्याची पिल्लं, हमीदाबाईची कोठी, सारे प्रवासी घडीचे, झोपी गेलेला जागा झाला. अजून काही नाटकं पहायची बाकी आहेत - आलटून पालटून, सुखांशी भांडतो आम्ही, मी रेवती देशपांडे, लव्हबर्डस वगैरे. हे वर्ष संपायला जेमतेम काही दिवस राहिलेत. त्यामुळे बहुतेक उरलेली नाटकं पुढल्या वर्षीच पाहून होणार असं वाटत होतं. पण अचानक काही दिवसांपूर्वी पुलंचं 'वाऱ्यावरची वरात' बघायचा योग आला. तसं काही वर्षांपूर्वी ह्याचं नाटकाचा एक प्रयोग पाहिला होता. पण आपले पुलं म्हणजे एव्हरग्रीन. त्यांची नाटकंही तशीच. कितीही वेळा पाहिली तरी समाधान होतच नाही. :-)

तर शिवाजी मंदिरला ठरल्या वेळी पोचले आणि मोठ्या उत्सुकतेने पडदा वर जायची वाट पहात बसले. पडदा उघडताच पुलंच्या वेशात आनंद इंगळे आले आणि सगळ्यांची दाद घेऊन गेले. गावातल्या कार्यक्रमाला पाहुणे म्हणून जायचा प्रसंग छान रंगला. "दिल देके देखो' प्रवेशातल्या शिरपाचं काम करणारा नट तर अफलातून. आतिशा नाईक कडवेकर मामी म्हटल्यावर माझ्या कपाळावर आठ्या पडल्या होत्या. कारण झी मराठीवरच्या 'दिल्या घरी तू सुखी रहा' ह्या अत्यंत टुकार मालिकेच्या (तश्या झीवरच्या सगळ्याच मालिका टुकार असतात म्हणा!) प्रोमोजमध्ये ती अतिशय डोक्यात जाते. पण कडवेकर मामीच्या भूमिकेत भाव खाऊन गेली. मामी ओरडल्यावर कडवेकर मामांचा अभिनय एकदम खास.

मात्र 'दारू म्हणजे काय रे भाऊ?' चा नाटकात समावेश नव्हता :-( काही ठिकाणी पार्श्वसंगीत फार जोरात लावल्याने गाण्यांचे बोल ऐकू येत नव्हते आणि १-२ वेळा नट बोलत असतानाच पाठीमागे नेपथ्य बदलले जात होते ते खटकलं. एव्हढा देखणा प्रयोग सादर केल्याबद्दलं सगळ्या कलाकारांचं आणि नाटकाशी सम्बंधित व्यक्तींचं कौतुक आणि मनापासून धन्यवाद!

WSD Calendar 2012 - 'Best Friends' is now available!

I got the following email from The Welfare Of Stray Dogs(WSD) and am spreading the good word :-)

You will be happy to know that our calendar(Wall and Desk) for 2012 is now available. The theme of this year's calendar is Best Friends. It is a celebration of the bond that street dogs have developed with other living beings � be it other dogs, cats, and of course�people.

The calendar is available at various outlets in Mumbai.(Please see given below). It can also be couriered to various cities outside Mumbai (check with us on the courier costs depending on the no and type). It is priced at Rs 150 (Wall and Desk) as a donation towards WSD's sterilisation, immunization and health care programmes.

The WSD Calendar for 2012 is inspired by Julie from the Oval Maidan. Julie�s life truly epitomized what friendship is all about. Providing a gentle haven where the other can be relaxed and feel safe. Being together without needing to pretend. Loving another person in spite of flaws and imperfections.

Julie got along famously with the pets that came to the Oval and the strays that lived there. She did not distinguish between the pedigreed and the pariah. She embraced them all with the joie de vivre that was so characteristic of her.

As you flip through the pages of this calendar, you will be moved by the uplifting stories that tell of the unconditional love and devotion shared among friends (on twos and fours!)

So come, join the Best Friends as they sing their �Song of Friendship�
To order a calendar, E-mail: wsdindia@gmail.com or you can buy them from the list of outlets given below.
Mumbai

South Mumbai

Colaba and Kala Ghoda

WSD Office: C/o Mr F. Broacha, 2nd Flr, Yeshwant Chambers, B.Bharucha Marg, Near Fab India, Kala Ghoda, Mumbai 23 Tel : 64222838

Rhythm House : 40, K. Dubash Marg (Rampart Row), Kala Ghoda, Mumbai 400023. Tel: 4322 2727

Greenfields : Army Navy Building ( back entrance), Behind Westside, Kala Ghoda, Mumbai 23. Tel : 22853784

Churchgate

Dr Leena Dalal�s Clinic :Green Fields, Opposite Oval Maidan, Churchgate, Mumbai 21 Tel: 66153497

Kemps Corner

Ibrahim�s Pet Shop : Kemps Corner, Mumbai Tel: 23806278

Tardeo

Pawfect : Shop no AS 10, Forjett Street, Anand Nagar building , Tardeo, Mumbai. Tel : 64463129

Central Mumbai

Blue Frog : Mathuradas Mills Compound, NM Joshi Marg, Lower Parel, Opposite Kamala Mills Compound, Entrance From Tulsi Pipe Rd Mumbai, Maharashtra 400013 Tel : 40332300

Dr Makrand Chavan�s Clinic : Shop No 1, Matoshree Tower, Kohinoor Mills Lane, Shivaji Park, Dadar Mumbai- 28 Tel: 24380756

Western Suburbs
Bandra

Paws and Furs : Shop No 3, Kailash,156, Waterfield Road, Bandra, Mumbai. Tel: 66990858

Tailwaggers : 16th Road, Behind Hawaian Shack, Bandra, Mumbai. Tel: 9820127572

Khar

Dawgz : B4, Snowhite CHS, Ground Floor, 18th Road, Opposite Fabindia on Khar Danda Road, Khar (W), Mumbai. Tel 26056810

Vile Parle
Pet Range : Shop No 4, Saroj Building, Opposite Grasshopper Restaurant, Near Nanavati Hospital, Vile Parle, Mumbai 400 056.

For more info: visit http://www.wsdindia.org/

Purani Jeans - Radio Mirchi

This is one FM program that I wish I could listen to right from 9pm till 1am. Sure, it plays songs from the Golden Era. But that is just one reason. Another one is that when you tune in to this program, it gives a nice feeling that you are listening to it along with many others across the country who share your affinity for songs from that era. There is no doubt that RJ Anmol is doing an excellent job of anchoring it.

Moreover, it feels immensely good to see that this audience not only includes people from all walks of life but also spans across generations. Just the other day, a person close to retirement requested that the song 'सौ साल पहले मुझे तुमसे प्यार था' be played for his dear wife. I am sure all those who heard that request must have smiled. Then yesterday there was a student who told Anmol that he would like to work on this program with him. The fact that the music that was composed in the 60s and 70s is liked by today's generation is a glowing tribute to those who were instrumental in producing it.

BTW, Purani Jeans is featuring a special program on the late actor Dev Anand this whole week from 9pm to 10pm. Today is the last day of it. So don't forget to tune in.

अ प्रिन्सेस रिमेम्बर्स

कूचबिहारमधल्या बालपणाची एक झपाटणारी आठवण म्हणजे जंगलातली दिवसभराची शिकार संपवून, दमूनभागून हत्तीच्या पाठीवरून घरी परत येणं. संध्याकाळ व्हायला आलेली. मन थरारक धाड्साने उल्हसित झालेलं. मोहरीच्या फ़ुलांचा गंध हवेत कोंदलेला. दुरून कुठून तरी हवेवर तरंगत येणारे बासरीचे सूर. उत्तरेकडे दूरवर स्वच्छ संधीप्रकाशात अजूनही दिसणारं हिमालयाचं शुभ्र अर्धवर्तुळ.

हा परिच्छेद आहे "अ प्रिन्सेस रिमेम्बर्स" ह्या जयपूरच्या महाराणी गायत्रीदेवी ह्यांच्या आशा कर्दळे ह्यांनी अनुवादित केलेल्या आत्मकथनातला. इथे पोस्टण्याचं कारण म्हणजे नुकतंच मी ते पुस्तक वाचलं तेव्हा मला तो खूप आवडला. कालौघात वाहून गेलेल्या एका काळाच्या ह्या वर्णनाने जवळजवळ एक शतकानंतर त्याबद्दल वाचणाया मला वेडच लावलं. टाईम मशिन असतं तर तेव्हाच्या कूचबिहारमधे जायला मला नक्की आवडलं असतं. राजकुमारी बनण्याचं मुलीचं स्वप्नाळू वयात एक स्वप्न असतं तेच जणू इथे साकार झाल्यासारखं वाटतं. :-)

तसं हे छोटंसंच आत्मचरित्र. बडोद्याचं आजोळ, कूचबिहार हे वडिलांचं घर आणि लग्न झाल्यावर जयपूर अश्या तीन ठिकाणच्या संस्थानाचा परिचय आपल्याला त्यातून होतो. भव्य राजवाडे, त्यातले अनेक नोकर, संस्थानिकांची आणि त्यांच्या कुटुंबियांची बडदास्त, त्यांची संपत्ती ह्यांची वर्णनं वाचून खरंच खूप आश्चर्य वाटतं. थोडासा हेवाही वाटतोच. जयपूरच्या महाराजाच्या प्रेमात पडून त्याची तिसरी महाराणी व्हायला गायत्रीदेवी तयार झाल्या ह्याचंही आश्चर्य वाटतं. गोषात रहाणाया स्त्रियांचं जीवनही बरंच व्यस्त असे हे त्यांचं मत मात्र मला तितकंस पटलं नाही.

४७ साली स्वातंत्र्य मिळाल्यावर संस्थानं खालसा झाली त्याबद्दलचा तपशील फ़ार तोकडा वाटला. गायत्रीदेवी म्हणतात त्याप्रमाणे सर्वच राजपुत्रांनी देशाच्या हिताचा विचार करून विलिनीकरणाचा निर्णय घेतला असं नाही हे इतिहास सांगतो. सरदार वल्लभभाई पटेलांना बळाचा वापर करावाच लागला. पण त्याबद्दल पुस्तकात फ़ारसा उल्लेख नाही हे खटकतं. पूर्वापार चालत आलेली सत्ता गमावणं, आपल्या खाजगी मालकीच्या राजवाड्यांचं हॊटेलात रुपांतर झालेलं पहायला लागणं हे अत्यंत क्लेशकारक असणार ह्यात वादाचा मुद्दाच नाही. तरी पण हाताखालच्या आश्रितांना भविष्यातही आधार देता यावा म्हणून संस्थानिकांचे तनखे चालू रहावेत हा विचार निदान मला तरी पटला नाही. अर्थात पुस्तकात उल्लेख केल्याप्रमाणे सुरुवातीला तसं मान्य करून आणि घटनेत नमूद केलं असतानाही भारत सरकारने नंतर त्यावर घूमजाव केलं असेल तर ते अत्यंत दुर्देवी आहे. संस्थानिकांना राजदूत म्हणून परराष्ट्र खात्यात सामावून घेणं आणि तिथे त्यांच्या अनुभवाचा फ़ायदा करून घेणं हे शहाणपणाचं झालं असतं असं वाटतं. तरी ’उडदामाजी काळे गोरे’ ह्या न्यायाने सर्वच संस्थानिकांचा, विशेषत: ज्यांची राज्यं बळाचा वापर करून खालसा करून घ्यावी लागली अश्यांचा, सरकारकडे पाहण्याचा दृष्टीकोण स्वच्छ नसणारच. गायत्रीदेवींची ह्याबाबतची मतं एकांगी वाटतात, संस्थानिक सगळे चांगले आणि सरकार तेव्हढं वाईट हा ग्रह दूषित खरा पण अपरिहार्य आहे हे तितकंचं खरं.

आणीबाणीचं मात्र अत्यंत विदारक चित्र पुस्तकात आहे. भारतावर अशीही वेळ येऊन गेली हे वाचूनही खरं वाटत नाही. त्यांच्या एका राजवाड्यातल्या वस्तू खूप आहेत म्हणून कवडीमोलाने लिलावात विकल्या गेल्या ह्याचं गायत्रीदेवींबरोबरच मलाही दु:ख झालं.

एकंदरीत स्वतंत्र भारतात आणि येणाया आधुनिक जगात देशभर विखुरलेल्या संस्थानांना भविष्य नव्हतं ही वस्तुस्थिती असली तरी हे राजेरजवाड्यांचं जग नामशेष झालं ह्याचं मनाच्या एका कोपयात का होईना पण वाईट वाटलं. कालाय तस्मै नम:, दुसरं काय?

Why This Kolaveri Di!

Chances are that you have already heard about this song that has become a rage, or so they say, on the internet and across the country. One of my friends sent me a YouTube link. Before watching it, I mentioned the song to my Tamil friend for her opinion. Deepa fairly bit my ear off - 'Oh, I don't like it' she almost shouted into her cell-phone. I was taken aback but asked her why. She said something about the heavy accent and lyrics. Hmm, why don't I listen to the original song and then, maybe, she can sing her own version for me so that I can compare the accents - I suggested despite a huge risk both to my hearing ability and sanity. Mercifully, Deepa almost never takes me seriously. She disconnected the phone. I prayed that her husband was a safe distance away. :-)

Must say this made me more curious about the song so I finally listened to it using the link emailed by my friend. I just plain don't get the lyrics despite the glossary (Tamil-to-English) provided by my friend. e.g. the lines

You showed me bouv-u
Cow-u cow-u holi cow-u

The translation said that:

Showed me Bouv-u: Rejected me (When you go near a dog, it barks ‘Bow’ which means, go away don’t come near me. Similarly when you go after a girl and she shoos you away, it is called showing ‘Bow-u’. In a funny way.)

Wow! If I hadn't read the translation I would have associated that 'bouv' with 'Bovine' and scratched my head till eternity looking for the meaning.

The following was a revelation too:

Da or Mama: Tamil variant of “Dude” or “Bro”.
Di: Tamil variant of “Girl” or “Babe”.

Wonder what 'PronobDa' and 'MamataDi' have to say about this ;-)

But I liked the music - it's an unusual tune for sure. Hey, and who is the Sarika-lookalike? Must be her daughter Shruti Hassan. :-)

In case you haven't listened to this song, here is the link.

26 November 2008

It would have been any normal day in the calendar except for the terrorist attacks that cost a lot of innocent people their lives. I dreaded reading the newspaper on 26th November, 2011. I didn't read the account of the happenings from those who survived. I didn't read about Ajmal Kasab who has been having a merry time at the taxpayers' expense. I didn't read about how the government hasn't learnt any lessons from this tragedy. I just turned the pages and closed the newspaper. I didn't tune in to any news channels that day and I didn't surf the web. I wasn't blocking out the memories.

Was I being callous ? Not really! I just didn't want to feel unsafe again in my own city. Sounds rather like an ostrich, don't I? But then I don't have any control over how to protect myself and my loved ones from such mindless blind acts of hatred. What use is it reminding oneself of it again? I would rather offer my own private prayers for those whose lives were cut short that day and then get on with my life.

But that doesn't stop me from getting angry - when are we Indians going to stop being so careless about our own safety in our own country?

हा मला आलेला एक फ़ॊरवर्डेड शेर. वाचून कसंतरीच झालं. देवाने अशी वेळ शत्रूवर पण आणू नये. :-(

अर्ज किया है

इक इंतजारसा था, अब नजरमे वोभी नही
सफ़रमे मरनेकी फ़ुरसत थी, घरमे वोभी नही

टेक २५ - भावना सोमेय्या

खरं तर मी मूळ इंग्रजी पुस्तकांचा अनुवाद कधीच वाचत नाही. जी भाषा आपल्याला समजते त्यातून मूळ कलाकृतीच वाचायला हवी, अनुवादाच्या कुबड्या कश्याला हव्यात? पण ह्यावेळी माझा नाईलाज झाला कारण भावना सोमेय्यांच्या ’टेक २५’ ची मूळ इंग्रजी आवृत्ती लायब्ररीत नाहिये. सहज म्हणून अनुक्रमणिका चाळली तेव्हा बासु भट्टाचार्य, अपर्णा सेन, राजेश खन्ना, रेखा, जया बच्चन अश्या अनेक जणांच्या मुलाखती आहेत असं दिसलं त्यामुळे अगदीच रहावलं नाही आणि मी पुस्तक घेऊन आले.

हिंदी पिक्चर थिएटरमधे जाऊन पाहिल्याला अनेक वर्ष लोटली पण जुने हिंदी चित्रपट, त्यातले कलाकार, दिग्दर्शक, संगीतकार, गीतकार ह्याबद्दल जबरदस्त कुतूहल आहे, जाणून घ्यायची इच्छा आहे. कसे बनतात चित्रपट, कलाकार आपल्या भूमिकांबाबत कसा विचार करतात, त्याबाबत ते समाधानी असतात का - एक ना दोन अनेक प्रश्न. कबूल आहे की एक पुस्तक वाचून सगळ्यांची उत्तरं मिळणं अशक्य आहे. तरी पुस्तकाने माझी निराशा केली नाही हे नक्की. आपण प्रेक्षक थिएटरात जातो, पिक्चर आवडला तर ठीक नाहीतर पैसे पाण्यात गेले म्हणून दिग्दर्शकाच्या नावाने, कलाकारांच्या नावाने शंख करतो पण ह्यामागे किती लोकांची किती मेहनत आहे हे लक्षात घेत नाही. हां, एक मात्र आहे, काही काही चित्रपट एव्हढे वाईट असतात की आपल्याला वाटतंच ’अरे, हा पिक्चर वाईट आहे हे आपल्याला दिसतं तर दिग्दर्शक, कलाकार ह्यांना कळलं नसेल का?’

असो. तर पुस्तकाविषयी. रेखाची एक अत्यंत खाजगी प्रश्न विचारलेली मुलाखत सोडली तर बाकीच्या मुलाखतीत लेखिकेने बरेच संयत आणि माहितीपूर्ण प्रश्न विचारल्याचं जाणवतं. मला स्वत:ला तर नीतू सिंगची मुलाखत अतिशय आवडली. एक नायिका म्हणून नाही तर एक व्यक्ती म्हणून ती इतकी छान वाटते ना की मी तर तिची फ़ॆनच झालेय :-)

अंजनी नरवणे ह्यांनी अनुवादाचं काम चांगलं केलंय तरी काही ठिकाणी Third Person मधले उल्लेख मराठीत आणतान कृत्रिमपणा जाणवतो. तसंच अनेक ठिकाणी ’रसप्रद’ ह्या शब्दाचा त्यांनी केलेला उल्लेख फ़ार खटकतो. बहुतेक interesting ह्या मूळ शब्दाचं ते मराठी रुपडं असावं असं बाकीच्या संदर्भावरून वाटतं. ’रंजक’ हा शब्द अधिक योग्य वाटला असता का?

हे पुस्तक जवळजवळ वाचून संपलंय. A Princess Remembers हे पुस्तक आणायचा बेत आहे. ह्याचीही अनुवादित आवृत्तीच बहुधा लायब्ररीत उपलब्ध असणार पण मूळ पुस्तक कधी वाचायला मिळेल ह्याची खात्री नसल्याने सध्या तरी अनुवादच वाचायचा ठरवतेय. भारताच्या स्वातंत्र्यासोबत खालसा झालेल्या ह्या राजे-रजवाड्यांचे राजवाडे चित्रात किंवा प्रत्यक्षात पाहून कधीकधी हे सगळं खालसा झाल्याचं वाईट वाटतं खरं, नाही असं नाही. पाहू या तरी ह्या राणीचं जीवन कसं होतं ते :-)

I have finished reading the second chapter of 'Bhagwad Geeta - As It Is' and will start with the next one in a day or two. Must confess that sometimes the going seems a bit tough as the explanations that follow a shloka are couched in a very heavy (at least for me!) philosophical language. But I am not the one to give up. :-)

It is both fun and frustrating to try to read the original Sanskrit verses and try to understand their meaning without looking at their English translation. It has been years since my 3 years of Sanskrit study in school. Obviously, I don't know many words and many times it is nearly impossible to bring them in order so as to construct the sentence. It is fun when I get it right and frustrating when I don't. But I am happy because I think this whole activity is serving two purposes - one is obviously to read the holy book (which I have thought of doing since quite a few years) and the other one is to engage in study of the language. I agree that this is not a proper study but I think it is one tiny step in that direction. Better a baby step than none, right?

But I guess it will be a difficult task to learn by heart the whole book. Roughly, even if I take 3 months to learn one chapter by heart, it will be four and a half years before I can learn the whole book - provided I keep at it diligently.

Well, I guess I shouldn't worry about it as of now. If that's meant to be, it will happen :-)

Discover Your Destiny - by Robin Sharma

I had liked Robin Sharma's 'The Monk Who Sold His Ferrari' so much that I have bought a copy of it. So, it was with great expectations that I brought home his 'Discover Your Destiny'. However, I must say that I was in for a mighty disappointment. :-(

Usually I don't leave any book unfinished but I couldn't go beyond first 4-5 chapters in this one. Thinking back, the only takeaway that I seem to remember is 'Do your best and leave the rest to the almighty' because life works itself out in such a way that at any point you are exactly at the point where you are meant to be. Now, doesn't the 2nd chapter of Bhagwad Geeta talk about exactly the same thing in its famous 'KarmaNyevaadhikaraste' shloka? No matter what mentions this thought - be it Bhagwad Geeta or Sharma's book - I am not entirely convinced by it. At best, it seems merely comforting because no matter what anyone does he/she can never guarantee a particular outcome of his/her actions. At worst, it seems horribly wrong - especially when I look at a beggar on the street or an old vendor peddling his goods when he should be resting at home. Did life actually mean this for these people? If no, then the thought falls flat on its face. If yes, then maybe it's that old cycle of Karma working itself out again. The next question then is - should we stop donating to charitable causes that help under-privileged people because these people need to work out their karma in this life? That sounds horrifying.

Oh well, the more you think, the more complicated it gets.

Anyways, about the book. As I was saying, after that takeaway, the book just seemed to go round and round about the same in the next chapter or two. I tried my best to get on with reading but it was an impossible task given that I had totally lost interest. So finally one evening I just picked it up and returned it to the library :-(

And now 2 books for afternoon readings in an armchair well into my retirement years - First one, The Cairo Trilogy and the second one, The Tomb Of Tutankhamun by Howard Carter ;-) Incidentally, the sealed doorway was breached to reveal the tomb on 26th November, 1922 - precisely 89 years ago.

Do you believe in re-incarnation? Whatever your answer, you might find it interesting to read about Dorothy Eady- an Englishwoman who believed that she was born in ancient Egypt in an earlier life. What's notable is that leading Egyptologists didn't think of her as a nutcase but valued her opinions.

I am sitting down to browse through the Notes section of my mobile - sifting through the entries, trawling the internet for tidbits of information jotted down while reading a book or some newspaper article. I will note down some of them on this blog so I can maybe come back to them when I have some more time. And then I will delete them from my phone. This has become almost a monthly ritual now. Sometimes when I am jotting down these notes on the phone I wonder if I will ever have time to go through them in detail. It's akin to the feeling that I have when I thumb through the thick notebooks looking for a recipe from the thousands accumulated over the years. Will I ever try even 1% of these?

Oh well, let's hope for the best, shall we? So here's one such entry - a poem dedicated to curry by William Makepeace (rather an odd middle name, don't you think?) Thackeray. I was looking for the entire collection called 'Kitchen Melodies' which contains this poem. But I guess I will have to buy the book for that.

Do check it out if you are a curry fan :-)

नुकतेच मीना प्रभू ह्यांचं 'इजिप्तायन' हे पुस्तक वाचून संपवलं. नाव जरी 'इजिप्तायन' असलं तरी इजिप्तसोबत जॉर्डन आणि इस्त्रायल ह्या देशांच्या सफरीची माहिती ह्यात आहे. वाचून खरोखर थक्क झाले. एकटीने आणि तेही आधी फारशी तजवीज न करता ह्या तिन्ही देशांत फिरून येणार्या लेखिकेचं कौतुक वाटलं. नाहीतर आम्ही कुठे जायचं म्हटलं की विमान वेळेवर सुटेल ना, ट्रेनमध्ये खिडकीकडची जागा मिळेल ना, होटेल कसं असेल ह्या विवंचनेत सहलीचा आनंद घ्यायचं पण विसरतो. रहाण्याची सोय, प्रवासाचं गणित आणि साईटसिइंग ह्या त्रिकोनाच्या तिन्ही बाजू जुळवता जुळवता नाकी नऊ येतात. खांद्यावर पडशी टाकून मुसाफिरी करण्याचं स्वप्न ह्या जन्मी तरी स्वप्नच रहाणार. असो.

तरीही लेखिकेने केल्या त्या दोन गोष्टी मी कधीच करू शकणार नाही. एक म्हणजे एखाद्या पर्यटन स्थळात गाईड किंवा तिथे काम करणारे रखवालदार ह्याच्यासोबत आजूबाजूला कोणी नसताना एकटीने तिथे फिरणे. ह्यात धोका आहे ही बाब नजरेआड करता येण्यासारखी नाही. कबुल आहे की ह्या बंधनामुळे केवळ पर्यटकांची गर्दी असलेल्या जागाच पहाता येतील पण 'सर सलामत तो पगडी पचास' हेही तितकच खरं नाही का? दुसरं म्हणजे मुस्लीम धर्माचा पगडा असलेल्या देशात त्यातल्या बाकी धर्मियांना अनिष्ट वाटणार्या प्रथांबद्दल बोलणे उदा. हिजाब, जिलबाब. त्या लोकांना बाकीच्या धर्माबद्दल कितीही कुतूहल असलं तरी त्यांच्यातले बरेचसे लोक दुसऱ्या धर्मांबद्दल फारसे सहिष्णू नसतात आणि स्वत:च्या धर्माबद्दल काही शंका असल्याच तरी त्याबद्दल दुसर्या धर्माच्या व्यक्तीने मत व्यक्त केलेलं ते खपवून घेतीलच असंही नाही. मग कशाला विषाची परीक्षा घ्या?

एकदा विचार आला होता की तिन्ही देशातल्या लेखिकेने पाहिलेल्या स्थळाबद्दलची माहिती टिपून ठेवावी. मग लक्षात आलं की अस २-३ महिने सलग फिरणं आपल्याला सध्या तरी शक्य होणार नाही. :-( तरी ह्या पुस्तकाच्या निमित्ताने ह्या तिन्ही देशांना जायचंय ह्या बेताची पुन्हा एकदा आठवण झाली हेही नसे थोडके.

अजून ह्याच लेखिकेचं 'चीनी माती' वाचायचं आहे. पण आता ते बहुतेक पुढल्या वर्षीच वाचेन. सध्या रॉबिन शर्मांच Discover Your Destiny घेऊन आलेय.

काही दिवसांपूर्वी एक संस्कृत श्लोक वाचनात आला:

परप्रयुक्त: पुरुषो विचेष्टते
सूत्रप्रोता दारुमयीव योषा

म्हणजे कळसूत्री बाहुली ज्याप्रमाणे सूत्रधाराच्या इच्छेनुसार हालचाली करते त्याप्रमाणे मनुष्य ईश्वराच्या इच्छेनुसार हालचाली करतो.

ह्याच अर्थाचं एक इंग्लिश वाक्य काही दिवसांनी वाचलं.

You walk in the direction God points you

किती साम्य आहे ना दोन्ही वाक्यांत? :-)

Whatever else anyone might say about the new TRAI regulations on SMS, I am happy that I don't have to reach for my phone at every beep to find the SMS is from someone who is offering me an opportunity to work from home or trying to sell something that I absolutely don't need. I don't know for how long this calm will last but for now, I am enjoying it :-)

हेपी बर्थडे पु.लं.

खरं सांगू का? तुम्ही आमच्यातून गेला आहात हे मला अजूनही खरंच वाटत नाहिये. कारण तुमच्या पुस्तकांच्या पानांपानांतून तुम्ही भेटत होतात, भेटत आहात आणि भेटत रहाल. घरापासून दूर परक्या देशात, परक्या लोकांत असताना तिथे रुळेपर्यंत तुमच्याच पुस्तकांनीच आधार दिला. खरं तर ती पुस्तकं अश्या काळातली जो काळ माझ्या पिढीने कधी पाहिलाच नाही. तरी तो आपला वाटत राहिला, नॊस्टेल्जिक करत राहिला. फ़्लॆट संस्कृतीत वाढलेल्या मला चाळीची ओळख तुमच्या बटाट्याच्या चाळीने करून दिली. "अरेरे! आपण चाळीत का वाढलो नाही" हे तेव्हाच्या वयात वाटायला लावायची किमया तुमच्याच लेखणीची. तुमच्या नंदा प्रधानाने रडवलं, पेस्तनकाकांनी हसवलं....आणि त्याच वेळी आयुष्य़ आयुष्य़ ज्याला म्हणतो त्याबद्दल बरंच काही शिकवलं. किती लिहू आणि काय लिहू? ही यादी न संपणारी आहे. तुमचं ऋण न फ़िटणारं आहे किंवा मला ते फ़ेडायचंच नाहिये म्हणा ना.

आता श्रीकांत मोघे तुमची ’वायावरची वरात’ घेऊन आलेत. हा प्रयोग पहायची आशा मलाही आहे. तुमच्याच भाषेत सांगायचं तर ’कधीकधी देवाजी कृपा करतो’, हो ना? बघू माझ्यावर कधी ही कृपा होते.

चला, मग भेटू यात पुन्हा तुमच्या पुस्तकांतून. आत्ता तुमच्या ’हॆपी बर्थढेंच्युयु’ साठी हे कॆडबरी सेलेब्रेशन्स माझ्याकडून :-)

झोपी गेलेला जागा झाला - एक धम्माल-ए-धम्माल अनुभव

हर्बेरियमतर्फ़े येणारं शेवटचं नाटक म्हणून ’झोपी गेलेला जागा झाला’ ची जाहिरात आली तेव्हाच ठरवलं होतं की काहीही झालं तरी हे नाटक चुकवायचं नाही. ह्याआधी आलेलं ’आंधळं दळतंय’ पाहणं मनात असूनही शक्य झालं नव्हतं. १ तास रांगेत उभं राहून मान आणि पाठीचं धिरडं करून घेऊन तिकिट घेतलं. आणि प्रयोग पाहिल्यावर त्याचं अक्षरश: सार्थक झाल्यासारखं वाटलं. :-)

विजू खोटे, सतीश पुळेकर, सुनिल बर्वे, संपदा जोगळेकर, दिन्यार तिरंदाजच काय पण इतर सहकलाकारांचीही काम सुरेख होती. चक्क भरत जाधवचं कामही मला आवडलं. खास लक्षात राहतील ते सतीश पुळेकरांचे डॊक्टर आठवले आणि सीआयडी इन्स्पेक्टर सावंत झालेल्या संतोष पवारांचा अभिनय. अफ़लातून! दिनूच्या घराचा सेटसुध्दा छानच होता. :-)

फ़क्त २५ प्रयोग आणि त्यामुळे तिकिट काढायला होणारी प्रेक्षकांची गर्दी नसती ना तर मी पुन्हा एकदा नक्की हे नाटक पाहिलं असतं. ’सूर्याची पिल्लं’, ’हमिदाबाईची कोठी’ आणि ’झोपी गेलेला जागा झाला’ सारखी नाटकं पहायची संधी दिल्याबद्दल सुनिल बर्वेचे खरंच मनापासून आभार! आणि पुढच्या वर्षीही हर्बेरियमतर्फ़े आणखी नाटकं घेऊन याच ही कळकळीची विनंती :-)

गीतेचा पहिला अध्याय काल वाचून संपला. त्यातून Takeaway काय असं जेव्हा मी माझ्या मनाला विचारलं तेव्हा एकच गोष्ट आठवली. अर्जुन कृष्णाला म्हणतो की सगळं सोडून देवाचं नाव घेत बसणं मला शक्य होणार नाही. अगदी खरं आहे ते. मीही पूर्वी बसमधून जाताना बयाचदा काही लोकांना वहीत रामनाम किंवा एखादा श्लोक पुन्हा पुन्हा लिहिताना पाहिलंय. हे मला कधी जमणार नाही आणि का कोणास ठाऊक पण पटतही नाहिये. का ते नेमकं नाही सांगता येणार. ह्यावर कृष्ण अर्जुनाला म्हणतो की मी असं सांगतच नाहिये की तू सगळं कामधाम सोडून देवाची प्रार्थना करत बस. तुझं नेहमीचं काम कर पण त्याचबरोबर देवाचीही आठवण ठेव. हे प्रॆक्टिकल वाटतं खरं पण महाकठिण. माझंच बघा ना, सकाळी ऒफ़िसच्या आधी देवाची पूजा करून निघालं की देव एकदम संध्याकाळी सूर्यास्तानंतर उदबत्ती लावताना आठवतो आणि मग रात्री अंथरुणाला पाठ टेकल्यावर. बाकीचा दिवस आयुष्य नावाचं यंत्र कशाकशाची म्हणून आठवण राहूच देत नाही. मग कुठला देव आणि कुठलं काय? :-( कसं जमवायचं हे सगळं?

पुन्हा एक गोष्ट खटकली. एका श्लोकात अर्जुन म्हणतो की घरात मोठी माणसं नसतील तर कुळातली माणसं बिघडायला वेळ लागत नाही. म्हणून मी इथल्या वडिलधाया माणसांना मारु शकत नाही. हे इथपर्यंत ठीक आहे. (तेव्हाच्या काळात झी वरच्या ’पवित्र रिश्ता’ मधल्या मानवच्या आईसारखे वडिलधारे नसतील बहुतेक!) पण पुढे असा उल्लेख आहे की कुलस्त्रिया बिघडल्या की कुलाच्या धार्मिक रीती वगैरेंचा नाश होतो, वर्णसंकर होतो. ह्या सगळ्यात फ़क्त स्त्रीचीच चूक का? वर्णसंकर करायला फ़क्त एक स्त्रीच जबाबदार असते का? त्यात पुरुषाचा हातभार असतोच ना? मग तो दोषी नाही? का बरं?

बरं, ह्यावरच्या विवरणात हे जे स्वामी प्रभुपाद आहेत त्यांनी म्हटलं आहे की स्त्रिया पुरुषात मिसळू नयेत आणि त्यांचं अध:पतन होऊ नये म्हणून त्यांना धार्मिक कर्मकांडांत गुंतवावं. तसंच स्त्रिया बुध्दिमान नसल्याने त्यांना सदोदित वडिलधाया मंडळींचं मार्गदर्शन असावं. हे वाचून मी फ़क्त ’हरे राम’ एव्हढंच म्हटलं. :-(

So people are advising Sushil Kumar (winner of Rs 5 Crore Jackpot in KBC) on what he should do with his money. I am no personal finance wiz but nevertheless will pitch in with my 2 cents worth:

1. Clear your tax dues (Income tax people are sure to knock on your door.)
2. Buy a house (or two!)
3. Arm yourself and your wife with basic financial education
4. Get a life insurance
5. Get medical insurance for self and family (including parents)
6. Invest for children's education and your retirement but in a mix of financial products that you understand thoroughly and that are in sync with your risk appetite - debt (most probably FDs) and equity (definitely MFs).

Oh, and a few don'ts:

1. Stay away from everyone promising quick guaranteed returns on your investment
2. Stay away from relatives with their imaginary financial woes
3. Never put all eggs in one basket (this sounds like such a cliche)

Almost every FM channel that I tuned into yesterday had one RJ or other asking listeners about their suggestions on what to do if you find yourself in the shoes of Keenan and Reuben. I wondered what suggestions people could offer. Such criminal behavior can be tackled only if other bystanders are willing to pitch in - which more often than not they aren't. It's sad but it's the fact.

And who can guarantee other people's behavior when most of us cannot predict what our behavior will be if faced with a similar situation? I mean, I might very well say that people should have come to the help of these 2 boys but can I honestly stay that I would have stepped in as well? If I cannot guarantee that, then what right do I have to blame those who didn't?

It sometimes seems like such a hopeless situation. :-(

Best SMS to drag your friends out of mid-afternoon post-lunch stupor:

लम्हा कोई सुहाना साथ हो ना हो
कलमे आज जैसी बात हो ना हो
आपकी दोस्ती हमेशा इस दिलमे रहेगी
चाहे आपमे इन्सानोवाली कोई बात हो ना हो

Here's a weird one - a museum of the gifts from an ex-lover. While an unsolicited advice is never welcome - probably the only such free thing on earth - I would still give it. It's best to return all such gifts to the ex - whether you dumped him/her or he/she dumped you - as soon as possible. Best to travel through life with a clean slate, I say.

खूप दिवसांपासून भगवदगीता वाचायची असं ठरवत होते. पण बेत काही तडीस जात नव्हता. मग पुस्तक समोरच काढून ठेवलं. आता काय बिशाद लागली आहे दुर्लक्ष करण्याची? हे पुस्तक आहे भगवद गीता As it is. सुरुवातीच्या Introduction मधला बराचसा भाग डोक्याच्या खूप उंचावरून गेला. ’कर्म’ ही आजकाल आपल्या सगळ्यांच्याच ओळखीची गोष्ट झाली आहे. पण प्रकृती आणि त्याच्या अनुषंगाने आलेल्या काही व्याख्या एव्हढ्या बाऊन्सर गेल्या की आता आठवू म्हटलं तरी आठ्वत नाहियेत. :-( त्यातून अश्या बाबतीत अस्मादिकांचं डोकं चाळणीलाही लाजवणारं. गळती होत होत शेवटपर्यंत किती उरतंय ते त्या श्रीकृष्णालाच ठाऊक.

शाळेत असताना आठवी ते दहावी संस्कृत घेतलं होतं. त्यामुळे आता मूळ संस्कृतातले श्लोक वाचून अर्थ लावायचा प्रयत्न करतेय - कधी जमतंय, कधी नाही. जमलं की एखाद्या लहान मुलासारखा आनंद होतोय. मग मी गीता विसरून क्षणभर आपण पुन्हा संस्कृतच्या अभ्यासाला सुरुवात केली आहे अश्या दिवास्वप्नात रंगून जातेय. देवा रे! ह्या ओढाळ मनाकडून तूच हे गीतावाचन करून घे आता. पूर्वी अमेरिकेत असताना २ का ३ अध्याय पाठ झाले होते. सहज म्हणून कुठले अध्याय होते ते पहायचा प्रयत्न केला. १ ते १० अध्याय चाळून पाहिले तर एकही श्लोक ओळखीचा दिसेना. धसकलेच एकदम. एव्हढं विसरायला झालंय? पण अकरावा अध्याय उघडला आणि एकदम ओळख पटली. काही दिवस वाचत राहिले तर हा पुन्हा पाठ होईलसं वाटतंय. मग थोडी पुढे गेले आणि पंधरावा अध्याय दिसला. तोही ओळखीचा. ह्यापुढे मात्र गाडी जाईना. दोनच अध्याय पाठ होते का तिसराही होता आणि आता आठ्वत नाहिये? कोणास ठाऊक.

काल सगळी Introduction वाचून संपली. खरं सांगायचं तर त्यातला काही भाग खटकला. एक तर गीता ही अनुभवी, जाणत्या माणसांकडूनच ऐकावी इथपर्यंत ठीक आहे. पण ती disciplic succession मधल्या एखाद्या माणसाकडूनच ऐकावी हा अट्टाहास का ते कळलं नाही. ह्या परंपरेत नसलेली एखादी व्यक्तिही गीतेचा अर्थ जाणून असेल, नाही का? तसंच देवाने सांगितलं आहे म्हणून विश्वास ठेवा हे म्हणणंही पटलं नाही. शेवटची एक गोष्ट म्हणजे एका श्लोकात कृष्णाने असं म्हटलं आहे की माझं नाव घेतल्याने शूद्र, वैश्य किंवा स्त्रियाही मोक्षप्राप्ती करू शकतील. प्रत्यक्ष देवाने त्याच्या लेकरात असा भेदभाव करावा हे विचित्र वाटतं. आपण म्हणतो ना देवाला सगळी सारखीच. मग हे शब्द देवाच्या तोंडचे का वर्णव्यवस्था मानणाया आणखी कोणी नंतर पदरचे घातले?

ह्या सगळ्या प्रश्नांच्या गुंत्यातच आता अध्याय वाचायला सुरु करतेय. मूळ संस्कृतातले श्लोक वाचून अर्थ लावून मग इंग्लीश ट्रान्सलेशन वाचायचं म्हणजे बराच वेळ लागेल. हरकत नाही. सुरुवात केली ही अर्धी लढाई जिंकली. आता रोज वाचत रहाणं ही उरलेली अर्धी. आम्हा सामान्यांना कृष्णासारखा सारथी मिळण्याचं अर्जुनाचं भाग्य नाही पण ’तू ना जाने आसपास है खुदा’ ह्यावर विश्वास आहे. नसेना का माझ्या चर्मचक्षुंना दिसत पण आसपास कुठेतरी माझा कॄष्ण आहे हेच तेव्हढी ताकद द्यायला पुरेसं आहे.

Finally a quote from Formula One's Bernie Ecclestone:

Women should be all dressed in white like all other domestic appliances

Wonder what Simi Garewal will say to this? :-)

(Source: Dressed in white, but not in the kitchen)

Wanna plan a trip to a remote Indian village to get a taste of rural India? You might wanna check this out - Villages get tourism boost with Travel Another India.

Birthday Star

Recently, while reading a Travelogue on Hawaii, I came across the term "Birthday Star". It's basically a star of which distance from earth in light years is same as your age today. In other words, the light that we see from that star today had left it at the time you were born. Cool, huh? To find your Birthday Star, visit Joint Astronomy Centre.

Nargis from UP is being touted as the world's 7 Billionth baby. But honestly, who can confidently say that in this vast world, some other baby hasn't beaten her to the finish line? Doesn't Media have more important topics to cover?

Cooking is a Rocket Science

I felt that the challenge in which the Masterchef Australia contestants had to cook up 4 dishes without any recipes was a tough one. How can you figure out all the ingredients that go in the making of any dish just by tasting it? This one brought forth another question which always haunts me every time I eat a tasty dish - who must have thought of this recipe?

I was reading the Mint Indulge issue when I found the answer in Madhu Menon's "Getting It Just Right" article. Most of us stop at "Right Recipes" steps, but I think those of us who enjoy cooking should make a conscious effort to take the baby steps towards learning about Right Ingredients, Right Techniques and Right Flavors. Mastering "Right Balance" seems difficult at best. And I seriously doubt if I will ever get the time or have the enthusiasm to even venture into the last 3 - Right Composition, Right Ideas and Right Learning.

They sure seem like Rocket Science to me! :-)

अर्ज है.....

अपनी तो मोहबतकी इतनी कहानी है
टूटी हुई कश्टी और ठेहरा हुआ पानी है
एक फ़ूल किताबोंमे दम तोड चुका है
मगर कुछ याद नही आता ये किसकी निशानी है

Why does Hema Malini want to re-launch her daughter Esha? Heaven knows. But if you haven't yet listened to the song 'Someone Somebody' from this re-launch vehicle titled 'Tell Me O Khuda', I think you should give it a try. It has a catchy tune, albeit slightly on the louder scale. It is hard to find any meaning in Hindi movie songs these days, even if you can figure out what the exact words are. But some of the lines in this song might make sense to a lot of us - no matter what the age group.

Saturday morning was 'Call-Customer-Service Day'. First, a call to the Internet Service Provider where I was kept on hold for close to 10 minutes. Tired of listening to the same song, I hung up and called my mobile service provider. I explained to the person that I should have been given discount for the entire number of local messages that I had sent and not a partial one. He too kept me on hold for what seemed like eternity and then told me that he agreed with me! I was told that a request had been made to adjust the amount in the next billing cycle. I should have been given the request number without asking for it but I wasn't so I asked for it. Still, I am not sure that the amount will be adjusted. Oh, and BTW, I didn't even bring up the issue of the service charge and Cess that was levied on top of this extra amount. Who will argue with the customer representative for 2-3 rupees? And that too, on a Saturday morning when the thought of going to office after a break of 5 days is just haunting you like hell. :-)

After that it was back to the Internet Service Provider. This time, I got through and an impersonal recorded voice read out summary of my account - without once asking for my customer account number. I was dumbstruck for a moment. For a bizarre moment it felt as if I have forgotten to log off a site and on returning to the page can see my account details. Did I or didn't I call the mobile service provider in between? Then it struck me that they probably have a new system in place that ties up customer's mobile number with their customer account number. I felt rather silly after I made that deduction.

But for a moment I was totally zapped. Guess the brain is addled up after eating too many Diwali sweets :-)

I am not much for revamping my wardrobe as per the current rules of the ever-changing game called 'fashion'. But even a fashion-ignorant person like me thinks that some rules are too sacred to be broken.

That's why I did a double take when I saw 2 grown-up men with identical shirts in a shopping mall over the weekend. Lest you get any ideas, both had their wives in tow. Of course, the men appeared to be twins. But guys, twins in identical shirts look cute and adorable and all that as long as their respective age is in single digits, don't you think so? :-(

लोकसत्तात दररोज येणारी त्यांच्या दिवाळी अंकातल्या लेखांबद्दलची माहिती वाचून अंकाबद्दल उत्सुकता निर्माण झाली होती. म्हणून मागच्या सोमवारीच अंक घेऊन आले आणि दिवाळीच्या दिवशी अधिरतेने अंक उघडला. पण नाही म्हटलं तरी निराशाच पदरी आली.

पहिले ३-४ लेख अमेरिकेत स्थित असलेल्या आणि तिथे बहुराष्ट्रीय कंपन्यांत नोकरी करणाया भारतीयांचे होते. ह्या लेखांचं प्रयोजन कळलं नाही. वेगळं सांगण्यासारखं असं ह्यांच्यात काहीही नव्हतं. तीच गोष्ट विनोदी लेखांची. एकही लेख ’विनोदी’ वाटला नाही. :-(

सचिन कुंडलकर ह्यांनी लिहिलेला ’ज्याचा त्याचा प्रश्न’ हा लेख वाचून तर हसावं का रडावं हेच कळेना झालं. कोणाच्याही खाजगी आयुष्य़ात नाक खुपसायचा इतरांना हक्क नाही हे लेखकाचं मत अगदी मान्य. आपल्या क्षेत्रात दैदिप्यमान कामगिरी असणाया व्यक्तिचं खाजगी आयुष्य हे त्या कामगिरीचं मूल्यमापन करण्यात गणलं जाऊ नये हेही मान्य. पण म्हणून ’जबरदस्तीचे शारिरिक संबंध सोडता समाजात इतर सर्व प्रकारचे लैंगिक संबंध मोकळेपणे चालू रहावेत अशी माझी इच्छा आहे’ असं म्हणणाया लेखकाची खरोखर कीव आली. लोकांना काहीतरी धक्कादायक वाचायला द्यावं असा एकमेव हेतू लिखाणामागे आहे की काय अशी शंका यावी इतपत ह्या मताच्या समर्थनार्थ त्यांनी मांडलेले मुद्दे तकलादू वाटले. तुम्हाला काय करायचं ते करा हो, बाकीच्या समाजाने काय करावं त्याची नसती उठाठेव कशाला?

’हरवलेल्या दिवसांची गोष्ट’ हाही लेख काही उमजला नाही. आयुष्यातल्या आठवणींचे तुकडे, किंवा कोलाज म्हणा हवं तर, ह्यापलिकडे जाऊन ह्या लेखात नेमकं काय सांगायचं आहे ते निदान मला तरी अजिबात समजलं नाही.

ह्याउलट ’फ़िरुनी पुन्हा भेटेन मी’ हा रविंन्द्र पाथरे ह्यांचा अमृता प्रीतमवरचा लेख आवडला. तसंच ’फ़रिश्ता’, न्यू हनुमान थिएटर आणि सत्यदेव दुबेंवरचे सर्व लेख माहितीपूर्ण होते. ’रॊबर्ट फ़्रॊस्टच्या शेतावर’ वाचून तर अमेरिकेत असताना ह्या जागेला भेट दिली नाही ह्याबद्दल खेद वाटला. पण फ़्रॊस्टच्या कविता वाचून काढायचं मात्र ठरवलं आहे, हा निश्चय कितपत तडीस जातो ते पहायचं. ’गिधाडांवर धाड’, ’खारे पिस्ते’, ’कांदा फ़ेस्टिव्हल’ हे लेख वाचूनही छान माहिती मिळाली. गिरिश कुबेर ह्यांचा ’त्रिशंकूंची पैदास’ हा लेख आजकाल चालणाया मिडिया सर्कसवर विचार करायला लावणारा होता.

हा अनुभव घेऊनही दिवाळी अंक वाचायची हौस काही अजून फ़िटलेली नाहिये. लोकसत्तात भटकंती आणि समदा ह्या अंकांबद्दलची आलेली माहिती आवडली. मिळाले तर वाचायचा बेत आहे. पाहू मिळतात का ते.

दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा!

माझ्या सर्व गुणी मित्र-मैत्रिणींना दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा!
आपण रोजच बाहेर दिवे लावता
आता चार दिवस घरातच दिवे लावा :-)

एका मित्राने फ़ॊरवर्ड केलेलं काही.....

मैत्रीचे कट्टे आजकाल ओस पडतात
कोणी ऒर्कूटवर तर कोणी फ़ेसबुकवर जमतात
प्रत्यक्ष भेटीत सगळेच बुचकळयात पडतात
कारण सगळे विषय चॆटवरच संपलेले असतात
मग चॆटवरच भेटू असं प्रॊमिस होतं
आणि संभाषणातून साईनआऊट केलं जातं

ऎव्हेलेबल आणि बिझी मधे प्रत्येकाचा स्टेट्स घुटमळत रहातो
आपणहून ऎड केलेल्या मित्रापासून लपण्याकरता इनव्हिजिबलचा आडोसा घेतला जातो
ताप आल्याचं आजकाल आईच्या आधी फ़ेसबुकला कळतं
औषधापेक्षा टेक केयर च्या डोसनेच तापालाही पळायला होतं

कधीतरी वाटतं पुन्हा कट्ट्यावर जमावं
चॆटला गप्पांनी आणि स्माईलीला हास्यानी रिप्लेस करावं
शब्दापेक्षा सोबतीचं सामर्थ्य जास्त असतं
मैत्रीचं खरं समाधान खांद्यावरच्या हातात असतं

चला तर पूर्वीचे दिवस पुन्हा अनुभवू या
मैत्रीला टेक्नॊलीजीपासून जपून ठेवू या

Quiz Show

Though the movie channels continue to air oft-repeated movies in the prime-time slots, they never fail to air good never-before-seen movies at other times. I watched a bit of one such movie - Quiz Show - last week. It is based on a true story about a fixed quiz show.

There is a scene in which Charles Van Doren (Ralph Fiennes) tells his father that he hasn't found anything which will make him as happy as he was when he used to come home from school and sit down to a plate of cookies and glass of cold milk from the fridge.

I liked that dialogue so much that I searched for it on imdb.com and on the net. But it is not mentioned in the Quotable Quotes from the movie anywhere.

Surprising? Maybe not.

Currently, I am reading a travelogue in Marathi. I came across references to 2 books in it. One is Deceit at Pearl Harbor. This one, written by Ken Landis - lone survivor of Admiral Kimmel's staff - claims that the attack on the harbor wasn't so much of a surprise as the US led the world to believe, but a ploy to enter WW2. Sounds like a conspiracy theory? Who knows? The truth, as they say in X Files, is out there.

The other book is The Third Eye which was supposedly written by a Tibetan monk, who upon later investigation turned out to be an Englishman who had never been to Tibet. And yet, the book continued to be popular.

Hope I will be able to curl up with these books on some rainy afternoon in not-too-distant future :-)

अर्ज है.....

गुजर गये वो चमनसे बहारकी तरह
आखोमे बस गये है इंतजारकी तरह
कैसे भुला दे उन्हे हम अपनी यादोंसे
उन्होने इन्कारभी किया इझहार की तरह

(From the internet)

1-Nod Ordering Patent

If sources are to be believed, even Mr. Spock would be able to order from Amazon.com soon by just raising his eyebrow.

I am talking about Amazon's 1-Nod Ordering Patent here, which, it is claimed, would let people make purchases with a nod, a smile, or even a raise of the eyebrow. This reminded me of my one of my ex-bosses - an American with 3 Indians in his team who were inclined to nod their heads instead of clearly saying 'Yes' or 'No'. 'Do you mean Yes or No?' he would often ask, perplexed - before he got used to the gesture that is :-)

In the meantime, I have found the perfect first order for Mr. Spock :-)

Someone caught cold in the office and now the bug is everywhere. I am, of course, one of the first few to fall victim. A leash on temper was never my claim to fame. And the temper seems to be on an even shorter fuse since yesterday because of the general fatigue that cold never tires of bringing with it. I have been trying to keep a lid on it. May God help my team!

And now the weather department has forecast 3 days of rains in the city. That, of course, means dark skies n cool breezes in the evenings, not to mention, the pitter patter of raindrops and smell of wet earth. Unfortunately it also means that I will have more members in the sick bay. In this case, the more is, definitely not, the merrier!

जगजितने गायलेल्या एका गझलेच्या ओळी वाचल्या.....

अब खुशी है ना कोई दर्द रुलानेवाला
हमने अपना लिया हर दर्द जमानेवाला
उसको रुखसत तो किया पर ये मालूम न था
सारा घर ले गया घर छोडकर जानेवाला

आमच्या सगळ्यांच्या मनातलं कित्ती आणि कायकाय घेऊन गेला आहेस रे तू जाताना :-(

ह्या फ़ुलांच्या गंधकोषी.....

आज सकाळचीच गोष्ट. देवाच्या पूजेची फ़ुलं संपत आली आहेत म्हणून ऒफ़िसला जाता जाता नेहमीच्या फ़ुलवालीकडे गेले. झेंडूची, जास्वंदीची, शेवंतीची फ़ुलं, दुर्वा, तुळस, बेल, निशिगंध - काय काय घेऊन बसली होती ती. मग ’बेल कमी घाला, झेंडूची छोटी फ़ुलं घाला, दुर्वा जास्त घाला’ वगैरे नेहमीच्या सूचना झाल्यावर फ़ुलं घेऊन मी बाहेर पडले.

ही फ़ुलं उगवतात कोणाच्या बागेत, मुंबईत कशी येतात, ह्या फ़ुलवालीकडे कोण आणतं असे प्रश्न कधी पडले नाहीत किंवा पडले तरी तिथून निघाल्यावर डोक्यात उरले नाहीत. आज लोकप्रभात एक लेख वाचला तेव्हा फ़ुलांच्या खरेदी-विक्रीचं एक कधी न बघितलेलं विश्वच डॊळ्यांसमोर उभं राहिलं. २० रुपयांची फ़ुलं माझ्या फ़ुलांच्या पिशवीत येण्यात आणि मग पुढले ७-८ दिवस देवघरातल्या देवांवर सजण्यात किती अदृष्य हात लागत असतील ह्याची तेव्हा कल्पना आली.

गेल्या काही महिन्यांपासून रोज रात्री झोपताना देवाकडे एक प्रार्थना करतेय - माझ्या पोटात अन्न जाण्यात ज्यांचा ज्यांचा हात आहे त्यांना सगळ्यांना सुखी ठेव अशी. आता रोजची पूजा करताना ह्या लोकांसाठीसुध्दा प्रार्थना करेन. फ़ुलांचा धंदा ही त्यांची रोजीरोटी असली तरी ते ती इमानेइतबारे करताहेत म्हणून तर माझी देवपूजा नीट चाललेय ना?

अर्ज है.....

पत्थरसे वफ़ा बूतसे सदा मांग रहा हू
क्या आज मै सहरासे घटा मांग रहा हू
मुद्दतसे कोई दिलको दुखाने नही आया
आ जाओ कोई जख्म नया मांग रहा हू

(From the internet)

Bhutan gets a Queen!

If it were not for a feature done by the Mint, I would never even have known about the Royal wedding in neighboring Bhutan. I don't know about other TV channels but I didn't see any news about it on Times Now, my preferred channel. I can understand why, this wedding might have boosted the Gross National Happiness of Bhutan but it will hardly cause any flutter in the TRPs as far as the channels are concerned.

Well, stepping into a royal household - where the King's father has 4 wives (all sisters!) and the King himself has 9 other siblings - isn't going to be a cakewalk, especially for a Queen who is just 21. For an Indian woman, this might well sound like something straight from a typical saas-bahu drama that is being dished out daily across the country by all TV channels.

My best wishes to the royal couple and especially to the Queen :-) After all, the mothers-in-law do tend to forget that 'साँसभी कभी बहु थी' ;-)

अर्ज है.....

अगर सबको मिल जाता अपना हमदम
तो ये उल्फ़त ना इतने उंचे मकाम होती
ना होता जिक्र आशिकोंका सदियों
मोहबत फ़िर चीझ बडीही आम होती

(From the internet)

Beware of new technique to stop U on the National Highways! - Truth or Hoax?

I recently got an email about this supposedly new technique that thugs are employing on national highways to lure unsuspecting drivers, mostly females, to their deaths. The description made me wonder if the mail has already done rounds of mailboxes in US and Europe. So I checked it on hoax slayer website. Here is the link.

This could well be a hoax but don't forget that in the net-savvy world of today, the thugs will also have mailboxes. One of their friends could have sent them this mail as a possible business idea. So while you treat it as a hoax, don't forget to be careful!

Duryodhana On Board!

So it was Duryodhana's turn to make an appearance in 'Dwarakadheesh' yesterday. I am not impressed. I think the guy who played Kalyawana (someone told me he is actor Pankaj Dheer's son) would have been a better choice for this role. He had looked absolutely menacing!

It will be interesting to see what Krishna will tell about Karna to his wives. Will he mention to them that Karna is Kunti's first-born?

I am hoping against hope that these people have got the right actor to play Karna. He is my #2 favorite character from the epic tale. #1 is, of course Krishna. Oh, and that has got nothing to do with the actor playing Krishna in this serial, and his dimples!

Interestingly, in the good old Mahabharata, hardly anyone had any muscles (nope, what Bheem had cannot be termed as 'muscles' even if you stretch the word's definition for miles around!). Whereas, this version has almost all the younger characters flaunting them, except for maybe Arjuna. How times have changed!

फ़िरसे आईयो बदरा बिदेसी

काल संध्याकाळी ऒफ़िसच्या बाहेर पडले आणि दचकलेच. केबिनमधून बाहेर पडताना मोबाईलच्या घडयाळात ६:१५ झाले होते आणि बाहेर ७ नंतर होतो तसा मिट्ट काळोख. अरेच्चा! कॆबिन ते मुख्य दरवाजा एव्हढं अंतर पार करायला एव्हढा वेळ लागला आपल्याला? तेव्हढ्यात गडगडाट ऐकायला आला आणि चमकून आकाशाकडे पाहिलं. आभाळ चक्क भरून आलं होतं. आज? मला तर वाटलं होतं की मॊन्सून गेला टाटाबायबाय करून. पण एखाद्या चिमुकल्या गोड पोराने लपाछपीच्या खेळात गायब व्हावं आणि आपण ’कुठे गेला, कुठे गेला’ म्हणेतो टाळ्या पिटत हसत समोर यावं तस्साच आला होता. आनंदाला पारावार नसणे म्हणजे काय त्याचा अनुभव घेतला मी काल.

घरी पोचेतो मस्त पाऊस सुरु झाला होता. सगळ्या एफ़एम चॆनेल्सवर आरजेंना नुस्ता कंठ फ़ुटला होता. जिकडेतिकडे ’क्या मौसम है यार’ अश्या सुरुवातीने एकसे एक बढके गाणी वाजत होती. मी आपली संगीताच्या तालावर नेहमीचा व्यायाम करू का चकाकणाया विजांच्या पार्श्वभूमीवर डोलणार्य़ा झाडांकडे पाहू ह्या द्विधा मन:स्थितीत. शेवटी अगदी न रहावून चांगला मिनिटभराचा व्हिडिओ रेकॊर्ड करून घेतला. मोबाईलची व्हिडिओ फ़ॆसिलिटी यथातथाच आहे. त्यामुळे आधी नुस्ताच काळोख दिसतोय पण मधेच वीज चमकली की टॊर्च मारल्यासारख्या लख्ख प्रकाशात डोलणारी झाडं दिसताहेत आणि विजेचा, पावसाचा मस्त आवाज येतोय त्यात. एका ठिकाणी तर लकाकणारी वीज पण मस्त कॆप्चर झाली आहे. वा! आता पुढल्या वर्षी पाऊस येईतो ही क्लिप पुन्हा पुन्हा पहाणार.

एव्हढं लिहितेय तोवर पुन्हा आत्ता पावसाचा ताशा वाजतोय. जाणारा पाऊस म्हणून त्याचं जास्तच कौतुक करावंसं वाटतंय. शक्य झालं असतं तर त्याचा गालगुच्चा घेऊन कानावर बोटं मोडून त्याची अलाबला सुध्दा घेतली असती मी. कसं रे रहायचं तुझ्याशिवाय पुढच्या जूनपर्यंत?

आज एक व्हिडियो पुन्हा रेकॊर्ड करून घेतेच. ’तुम्हारे वापस आने तक मेरे जीनेका सहारा तो होगा’ :-)

अर्ज है.....

जानकरभी तुम मुझे जान ना पाये
आजतक तुम मुझे पहचान ना पाये
खुदही की है बेवफ़ाई हमने
ताकी तुझपे कोई इल्जाम ना आये

(From the internet)

Baalika Badhu (Colors)

I was clearly wrong when in one of my earlier posts I had wondered if the serial Balika Badhu (Colors Channel) is dragging us all back to the Dark Ages. It is dragging us to something even darker, something that is totally incomprehensible, annoying and plain stupid.

Anandi's good-for-nothing husband Jagat hadn't been able to make both ends meet while pursuing his MS studies along with his second (and therefore, illegitimate!) wife, Gauri. So he requested his first wife, Anandi, to help him out. When Jagat's dad refused to help him, it was Anandi who started paying him from her account. I don't know where she is getting the money from in her account. But that's not the point.

Which woman with even an ounce of self-respect will help such a husband, even on humanitarian grounds? On top of it, this Jagat is happy that Gauri is pregnant. He doesn't wonder even for a second as to who will pay for Gauri's treatment and care of the child. We do because since there were no stupid serials when God created humans, He didn't give us the ability to switch off our brains.

And the messages that they keep on showing at the end of every episode drive me up the wall, almost every time I read them. They don't have any relation with whatever happened in that episode and are totally banal.

Just what in the name of God is going on here?

Dwarakadheesh (NDTV Imagine)

Finally, the long awaited characters from Hastinapur have begun to make their entrance.

First, it was Kunti who wrote to her nephew Krishna about her sons' returning from the Gurukul. I personally feel that the Kunti in Chopra's Mahabharat was a much better actress - she looked pretty formidable. The Kunti in 'Dwarakadhish' looks as if she has watched too many movies in which Nirupa Roy played mother. :-)

Then, Shakuni and Dhrutarashtra came on board. This Shakuni really took me back a few years to B.R. Chopra's Mahabharat - because he is the same actor, Gufi Paintal. :-) The only difference is that in Chopra's Mahabharat, there used to be a sinister background music playing every time Shakuni made an entrance :-)

The Dhrutarashtra in 'Dwarakadhish' seems to have watched the old Mahabharat as well because he acts just like the old Dhrutarashtra (Girija Shankar).

I was eagerly waiting to see who is cast as the Pandavas - especially Yudhishthir, Bheem and Arjun. Hmmm..... Yudhishthir and Bheem are cast fine but Arjun's casting is very disappointing. He looks as if he will lay down his arrows and bow at the drop of a hat :-) It will be interesting to see if they will announce the rest of the 2 Pandavas - Nakul and Sahadev - with the same fanfare that they accorded to the first 3. As far as I know, Nakul and Sahadev didn't have much to do in the epic tale.

It remains to be seen as to who is cast as Bhishma, Gandhari, Duryodhana and of course, Karna.

BTW, I find it very odd that Krishna keeps on showing the events from past and present to his 2 queens. I can understand that he had DivyaDrushti but how can he show the events to others?

Oh, and where exactly in Dwaraka is Rukmini? Haven't seen her since Satyabhama and Jambawanti joined the royal family.

While on one hand, it is sad that the amusing, innocent tales from Krishna's childhood and pre-Hastinapur life have come to an end, it will be interesting to see how the drama unfolds before the final battle.

अर्ज है.....

मत करो प्यार किसीसे फ़ूलोकी तरह
फ़ूल तो पलमे मुरझा जाते है
प्यार करो तो करो काटॊंकी तरह
जो चुभनेके बादभी याद आते है

(From the internet)

Dhunki laage re....

"Just what on earth is this Dhudki" - I must have wondered for the nth time as I listened to the song from 'Mere Brother Ki Dulhan'. Yet, I always forgot to look it up on the net. Finally, I remembered to do so while I was online (no, I don't connect to the net from my cell phone!). Turns out that the word is 'Dhunki', and not 'Dhudki' as I keep hearing every time I listen to this song, which by the way has become my absolute favorite.

If you too are puzzled over the meaning of this word, check out http://www.bollymeaning.com/2011/07/dhunki-meaning.html. Yes, there is a site devoted to meanings of the words in Hindi movie songs! I guess one of these days, we will search for God on Google and find Him, finally :-)

Still, is it really 'Dhunki'? Why do I keep hearing it as "Dhudki" then? Will Google have answer for that as well? :-)

Kanoon - 1960

Chances are that when you hear the word Kanoon (which literally means 'Law' but can also mean 'Law & Order' or 'Justice' depending on the context), cliched dialogues like 'कानूनके हाथ बहोत लंबे होते है’ or 'कानून अंधा होता है’ come to your mind. :-) Same is the case with me except that I had heard a lot about this first Hindi movie without songs. The fact that it is a suspense thriller didn't hurt, of course.

When I sat down to watch it recently on one Sunday afternoon on TV, I didn't know that it was directed by B.R. Chopra. But as soon as I heard the words 'कर्मण्येवाधिकारस्ते मा फ़लेषु कदाचन’, I remembered them from the yesteryear's popular TV serial Mahabharata and even before I saw the banner, I knew that this film is by the Chopras. :-)

So the story goes something like this. Advocate Kailash (Rajendra Kumar is totally unconvincing as an advocate but what to do?) is the protege of Judge Badri Prasad (Ashok Kumar). When he is not in the court, Kailash spends his free time romancing the judge's daughter Meena (Nanda). The movie begins when a murderer Kalidas (Jeevan) is brought before the court for a murder that he was supposed to have committed about ten years back and sentenced to a jail term for. He points out that he cannot be tried for the same crime twice. It is also evident that he had been wrongfully sentenced 10 years back. He laments that the judicial system doesn't have any right to take from him what it cannot return. Kalidas has a massive heart attack in the court and dies on the spot.

This, naturally raises a lot of questions - the chief one being, should a person be deemed guilty based solely on the testimony of the witnesses? Afterall, such testimonies can be fabricated. Also, there is a chance that honest people might make a genuine mistake while testifying and that can cost the accused his/her life. The judge has a discussion on the same with his colleagues after the court is adjourned. And in the end, he ends up betting that it is possible to get away with a murder.

Meanwhile, the judge's son Vijay (Mahmood) has taken money from a moneylender (Om Prakash) but failed to pay it up. The moneylender threatens that if he is not paid, he will make use of the blank paper that Vijay has signed to get hold of his father's estate (I am not sure how Vijay can sign away his dad's estate but we will let that pass). Vijay tells this to Meena who goes to Kailash for advice. Kailash agrees to talk to the moneylender. He goes to the moneylender's place at night. While they are talking, someone rings the doorbell. Kailash, not wishing to be seen there, hides in an inner room. But he catches glimpse of the Judge talking to the moneylender. When he comes out of the room, however, he finds that the moneylender is dead. He gets the shock of his life but manages to slip out quietly.

The next day, the newspapers report the murder along with the fact that the police have managed to nab the murderer - a thief. Now Vijay is in a fix. Should he speak out the truth or keep mum to see an innocent person being sent to the gallows for the crime he didn't commit?

I loved the movie - notwithstanding Rajendra Kumar's wooden expressions, his compensatory overacting (watch his face when he is confronted with the truth at the end of the movie) and Nanda's horrible hair-styles. Ashok Kumar has played his part to perfection. We get to see the Jury System in this movie - which is very rare as it was banned in India in 1960 following the Kawas Nanavati case (the movie 'ये रास्ते है प्यारके’ was based on it). Plus, you get a breather from the usual garden frolicking by the leading pair :-)

I found this trivia on IMDB:

This film was made after director B.R. Chopra attended a German film festival, where he was told that all Indian movies contained "nothing but songs." He took that as a challenge. This film contains no songs.

I am glad he decided to take this as a challenge. Had he not done so, we wouldn't have been able to watch this very good whodunit that leaves you with some unanswered questions about the judicial system!

अर्ज है.....

इस कदर ना हर बात यारोंसे पुछो
जो बात राझकी हो इशारोंसे पुछो
लहरोंसे खेलना तो समंदरका शौक है
लगती है चोट कैसे ये किनारोंसे पुछो

(From the internet)

चिठ्ठी ना कोई संदेस......

माझी गझलची पहिली ओळख झाली ती घरी असलेल्या स्टिरिओ सिस्टीमसाठी असलेल्या मोठाल्या तबकडीतल्या जगजीत-चित्राच्या गाण्यांनी. रात्रीची जेवणं झाली की ह्या तबकडीवर शोलेचे सगळे संवाद ऐकणं हा एक कार्यक्रम असायचा तसाच जगजीत-चित्राच्या गझला ऐकायचाही. खरं तर मला स्वत:ला चित्रा सिंगचा आवाज कधीच आवडला नाही. पण केवळ जगजीतला (का कोणास ठाऊक पण त्याचा एकेरीतच उल्लेख करावासा वाटतोय. त्याचा आवाज खूप जवळचा वाटतो म्हणून असेल कदाचित) ऐकायला मिळावं म्हणून मी तिचा आवाज सहन करायची, आजही करतेय. त्या लहान वयात गझलांचे अर्थ कळणं अशक्यच होतं. तरी त्या आवडायच्या. मोठी झाले आणि त्यातला अर्थ उमगायला लागला - शब्दांतून आणि जगजीतच्या आवाजातून. मग तर ह्या गझला जीव की प्राण झाल्या. २-३ महिन्यांपूर्वी वॊकमनवर ठेवण्यासाठी गाणी डाऊनलोड केली तेव्हासुध्दा paapuyaar वर गझल्सचा फ़ोल्डर बघून जगजीतच्या गझल्स हावरटासारख्या डाऊनलोड करून घेतल्या होत्या - ये दौलत भी ले लो, पहले तो अपने दिलकी रझा जान जाईये, पत्थरके खुदा, मुझको यकी है सच कहती थी, कैसे कैसे हादसे सहते रहे, अगर हम कहे और वो मुस्कुरा दे, तुम इतना जो मुस्कुरा रहे हो, होठोंसे छू लो तुम.........

काही दिवसांपूर्वी षण्मुखानंदमध्ये जगजित आणि गुलाम अलींच्या एकत्र कार्यक्रमाची जाहिरात पाहिली तेव्हा जायचा विचार केला होता पण म्हटलं पुढे जाऊ कधीतरी. तेव्हा थोडंच माहित होतं की आता संधी मिळणारच नाहिये. :-(

जगजीत, तू आता सगळ्याच्या पलिकडे गेला आहेस. कदाचित मी लिहिलेलं तुझ्यापर्यंत पोचणारही नाही. पण तरी मी लिहितेय. तुझ्या आवाजाने मला खूप काही दिलंय - सुखाच्या प्रसंगात आणि दु:खाच्या प्रसंगात सुध्दा. गझल कितीही दर्दभरी असली तरी तुझा आवाज ऐकला की मनाला शांतच वाटलंय आणि ह्यापुढेही वाटत राहील. आज संध्याकाळी तुझाच आवाज ऐकणार आहे. आजकी शाम तेरे नाम. तुझे आभार मला फ़क्त असेच मानता येतील.

तरी पण तुझं जाणं अवेळीच होतं. एव्हढी घाई करायला नको होतीस.

चिठ्ठी ना कोई संदेस, जाने वो कौनसा देस
जहा तुम चले गये
इस दिलपे लगाकर ठेस, जाने वो कौनसा देस
जहा तुम चले गये

Did someone put a spell on the Mumbai Indians last week? The team that played against Somerset in the semis and then against RCB in the final was miles ahead of the one that played the rest of the CLT20 matches. Sure, the batting seemed patchy as usual but the bowling and fielding had improved by leaps and bounds (!). I could not believe it when they lifted the cup last night.

Maybe, miracles do happen more often than we think!

Amul’s tribute to Steve Jobs

Over the years I have always made it a point to take a look at the Amul hoardings displayed all over the city - even if it meant risking permanent neck damage. :-) Hats off to the guys who come up with their funny take on the latest happenings!

This weekend, the posting paid a tribute to Steve Jobs. Do take a look at it - Amul’s tribute to Steve Jobs.

No one could have said it better Amul!

For Shammi Kapoor Fans

Collector Rajan Jayakar will be putting on show memorabilia from the late actor Shammi Kapoor’s films. His collection includes posters, movie stills, song books (containing information about the recording, as well as lyrics in Hindu and Urdu) and lobby cards (publicity material that was displayed in the foyers of cinema halls) from the 58 films in which Kapoor starred as a hero. Fans can reminisce about the “Yahoo” charmer at the exhibition aptly named Tum Mujhe Yun Bhula Na Paoge.

9-22 October, 10.15am-6pm. Curator’s Gallery, Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya, MG Road, Kala Ghoda, Colaba (22844519).

Source - Mint Planner

दसर्‍याच्या हार्दिक शुभेच्छा!

झेंडूचे तोरण आज लावा दारी
सुखाचे किरण येऊ द्या घरी
पूर्ण होऊ देत तुमच्या सार्‍या इच्छा
विजयादशमीच्या तुम्हाला हार्दिक शुभेच्छा :-0

Modern-day multitaskers

Modern-day multitaskers

मस्तीकी पाठशाला

शाळेत जायचं होतं म्हणून की काय कोणास ठाऊक पण आज सकाळी अलार्म न लावताच लवकर जाग आली. सगळं आवरेपर्यंत ९ वाजलेच. अर्ध्या वाटेवर होते आणि मैत्रिणीचा फ़ोन ’कुठपर्यंत पोचलीस?’. ती बिचारी १० मिनिटांपासून ठरलेल्या ठिकाणी वाट पहात होती. तिथे पोचले तेव्हा एक हिरवंचुटुक आपट्याचं पान तिने हातात ठेवलं. मी इतकी गडबडीत आलेले की माझ्याजवळ तिला द्यायला पानच नव्हतं. :-(

दोघी शाळेजवळ पोचलो तेव्हा बाहेर हीsss गर्दी. ’बरं झालं बाई आपण दुसरीकडे भेटलो. तू म्हणालीस तसं इथे एकमेकींना शोधताच आलं नसतं". आत शिरलो तेव्हा प्रवेशद्वाराजवळच ’सुस्वागतम’ सोबत दसयाच्या शुभेच्छा देणारी रांगोळी पाहून मन एकदम अनेक वर्षं मागे मागे गेलं. इथेच फ़ळ्यावर दरवर्षी वार्षिक परिक्षेत पहिला क्रमांक मिळवलेल्यांची नावं झळकत असायची. आणि तिथे आपलं नाव नाही म्हटलं की आभाळ कोसळल्यासारखं वाटायचं.


जिन्याने वर जाताना दोन्ही बाजूंना भिंतीवर शाळेतल्या मुलांनी काढलेली चित्रं पाहून मजा वाटली. गंमत म्हणून मी फ़ोटोही काढले.



एका मजल्यावर एक रिकामा वर्ग बहुतेक विद्यार्थ्यांना फ़ोटो काढायला मोकळा ठेवला होता. तिथे बाकांवर बसून फ़ोटो काढायची नुस्ती झुंबड उडाली होती. आम्हीही एकमेकींचे फ़ोटो काढले. मजा म्हणजे तेव्हा मोठे वाटणारे वर्ग आता किती छोटे वाटत होते. मागच्या वर्षी माझ्या मित्राबरोबर आले होते तेव्हा आम्ही दोघं हेच बोललो होतो आणि त्याची बायको म्हणाली होती की वर्ग छोटे झाले नाहीत, आपण मोठे झालोय. खरं आहे. मला तर शाळेतून बाहेर पडून इतकी वर्षं झाली आहेत ह्यावर विश्वासच बसत नव्हता. असं वाटत होतं की कालपरवाच बाहेर पड्लेय.

एव्हाना शाळेच्या सगळ्यात वरच्या मजल्यावर पोचलो होतो. रसायनशास्त्राची प्रयोगशाळा बंद होती. काचेतूनच आत पाहून घेतलं. वरती शिवणाच्या खोलीकडे जाणारा रस्ता पाहून ’इथे शिवणाची खोली होती नाही?’ असं एकदम म्हणून दोघी एकदम हसलो. मग खालच्या मजल्यावर आलो. कॆन्टिनमध्ये गर्दी होतीच पण आत घुसता आलं. चक्क वडे आणि सामोसे दोन्ही दिसले. ते बांधून घेताना देवाचा प्रसाद मिळाल्यासारखे भाव होते दोघींच्या चेहेयावर.

मजल्याला असलेल्या गॆलरीतून खाली वाकून पाहिलं आणि ’आपल्या वेळेला बैठ्या इमारती होत्या नाही’ असं म्हणालो तेव्हा जाणवलं की बरीच वर्षं उलटून गेली आहेत. हॉल बंद होता पण ग्रीलच्या दरवाज्यातून पाहून श्री शांतादुर्गेचा फ़ोटॊ दिसतो का ते पहायचा मोह आवरला नाही. पुन्हा खाली येताना एका बंद असलेल्या कॉरिडोरमध्ये गेलो तेव्हा तिथे काम करत असलेला शिपाई ओरडला ’ए, तिथे जायचं नाही.’ आम्ही दोघी हसतच सुटलो. ’बघ, आपण किती तरुण दिसतो ह्याचा पुरावा मिळाला आज’ माझी मैत्रिण म्हणाली. एकदम पुन्हा शाळेत असल्यासारख वाटलं.


खाली आलो तेव्हा जनता दिसेल त्या वस्तूंचे फ़ोटो काढत होती. शेजारच्या फ़ळ्यावर द्सयाचं महत्त्व विशद करून सांगितलं होतं. मी फ़ोटो काढला तेव्हा आत कुठेतरी गलबललं.

शाळेतून पास होऊन बाहेर पडल्यावर कधीच परत जावंसं वाटलं नव्हतं. आठवी ते दहावी शाळेच्या सराव वर्गांत प्रवेश न घेता खाजगी क्लासेस लावल्यामुळे एका शि़क्षकांनी उभा दावा मांडला होता. आणि त्याचं खापर मी शाळेवर फोडलं होतं. तो कडवटपणा कित्येक वर्षं मनात होता. पुढे कधीतरी लक्षात आलं की ह्यात शाळेची काहीच चूक नव्हती. ह्या वास्तूने मला खूप काही दिलं. शाळेतून बाहेर पडल्यावर काही वर्षांत दसर्‍याला शाळेत गेले असते तर काही शिक्षक-शिक्षिका भेटलेही असते. पण आता त्यांच्या नुसत्या आठवणी आहेत - एक्स्ट्रा पिरियडला भुताची गोष्ट सांगणार्‍या परळकर बाई, शामाताई, एखाद्या पुस्तकाचं नाव सांगून 'तुम्ही वाचलं नसेलच' अशी खवचट कमेन्ट मारणार्‍या पण तसं करतानाच आम्हाला मराठी साहित्यातलं आणि आयुष्यातलं बरंच काही शिकवणार्‍या चौबळ बाई, शास्त्राचे विषय सोपे करून शिकवणार्‍या चौधरी बाई, इंग्लिशशी तोंडओळख करून देणाया भटबाई, चित्रकला शिकवणारे राजाध्यक्ष सर, दर नवरात्रात 'उदो उदो ग उदो उदो, आई अंबेचा उदो उदो' गाणार्‍या कुसुमताई....किती नावं आठवणार? असे शिक्षक मिळाले हे आमचं भाग्य होतं. तेव्हा लक्षात नाही आलं. आता कळतंय. ते काय म्हणतात ना - एखाद्या वस्तूची किंमत ती मिळेपर्यंत आणि व्यक्तीची किंमत ती निघून गेल्यावर. :-(

ती किंमत आता कळतेय. बाहेर पडलो तेव्हा बाहेरून शाळेचा एक फोटो काढायचा मोह आवरला नाहीच.



पुढल्या वर्षी नक्की येईन हं असं त्या वास्तूला सांगून मी निघाले. बाजूला एक मुलगा फोनवर बोलत चालला होता 'अरे, सोडताहेत आत. तू ये लवकर'. आज सगळ्या बालमोहनकरांची पावलं इथेच वळणार होती तर - मस्तीकी पाठशाला जिथे आहे तिथे. :-)

अर्ज है.....

खुदासे थोडासा रहम खरीद लू
आपके जखमोंका मरहम खरीद लू
अफ़र बिक जाये मेरी खुशिया कही
तो आपका हर गम खरीद लू

(From the internet)

आज एका ब्लॊगवर कोणीतरी हाताने लिहिलेल्या मजकूराची इमेज पोस्ट केलेली पाहिली आणि वाटलं की खरंच माझं हाताने लिहिणं आता किती कमी होत चाललंय - टीव्हीवरचे कुकरी शोज पहाताना रेसिपीज लिहून घेण्यापुरतं. हे शोजसुध्दा बयाचदा इंग्लिशमध्ये असतात. त्यामुळे मराठी हाताने लिहिणं फ़ारसं होतच नाही. काही दिवसांपूर्वी झी मराठीच्या खवय्येत एक बयापैकी दिसणारी रेसिपी बघून टिपून ठेवायला गेले आणि माझंच अक्षर पाहून मलाच धक्का बसला. अक्षरांवर आडवी रेघ ओढायलाही आळस येत होता. ’स्वयम लिखति, स्वयमपि न वाचयति’ का काय म्हणतात तशातली गत. काही दिवसांनी पाहिलं तर माझं मलाच वाचता यायचं नाही कदाचित.

शाळेच्या दिवसात हस्ताक्षर चांगलं असणं हे कॊलर टाईट करायची गोष्ट होती. आम्हा बालमोहनच्या मुलांना तर वाईट हस्ताक्षर म्हणजे पापच वाटायचं. मराठीचा पेपर लिहायचा तर पहिल्या पानापासून शेवटच्या शब्दापर्यंत अक्षर बिघडता कामा नये हा कटाक्ष असायचा. आणि माझं हे आता असं झालंय. :-(

पूर्वी शनिवारी सकाळी शाळेत असायचं तसं आता शुध्दलेखन सुरु करायला हवं असं मनात आलं मात्र आणि हसायला आलं. कुठून काढायचा त्यासाठी वेळ? शाळा सोडून इतकी वर्ष झाली पण संस्कृतचा अभ्यास पुन्हा काही सुरु करता आला नाही. परवा आयडियलच्या जवळच गेले होते पण संस्कृतचं पुस्तक आणायचं सुचलं नाही. कसं सुचेल? त्यासाठी मनाचा निश्चय हवा ना? कधी काढणार ह्या जिव्हाळ्याच्या गोष्टींसाठी वेळ? साठी उलटल्यावर? तेव्हढं उत्तर असेल तर सांगा बुवा.

शाळेवरून आठवलं, दसयाला जायचंय की शाळेत. एका मैत्रिणीला तयार केलंय त्यासाठी. तसं मागच्याच वर्षी एक मित्र आणि त्याची बायको अमेरिकेहून आले होते तेव्हा गेले होते. पूर्वीच्या बयाच खुणा नाहियेत आता. पण प्रार्थनेचा हॊल होता तस्साच वाटला. दसयाला जाऊन देवीचं दर्शन घेऊन येते आणि बघते ह्यावर्षी तरी कॆन्टीनमध्ये सामोसे मिळतात का ते. काही वर्षांपूर्वी गेले होते तर नुसते बटाटेवडेच मिळाले होते.

निदान शाळेच्या दिवसांची थोडीतरी चव ह्या निमित्ताने परत मिळेल :-)

I had recovered from the episode of the malfunctioning ATM to the extent of venturing to go to another location to get some cash this weekend. A lady was already using the machine and there was a gentleman standing outside the door. I joined the queue.

Five minutes passed, then ten but the lady was showing no signs of concluding her transactions. From where I was standing, I could see her inserting the card multiple times and then fumbling in her purse. Just what in the name of God is going on? Is she withdrawing money for all her friends and neighbors?

Just when I was wondering why the attendant at the ATM in question (who was waiting inside against all rules) wasn't telling her to get a move on, he said something to her. The lady stole a glance outside and smiled sheepishly.

Still, it was another 5 minutes before she came out. Now it was the turn of the gentleman who was standing ahead of me. I prayed that he would be quick. No such luck, however! He seemed equally determined to take his own sweet time. Don't these people have anything else to do? What exactly do they do for so long at the ATM? If you have to withdraw cash and remember your pin, it happens almost in a jiffy, isn't it?

I was so mad I was having thoughts of breaking the door open the way it is done in Hindi movies. I was trying very hard to glare at the attendant - almost willing him to ask the gentleman to be quick. He eventually did just that. But to my dismay, the gentleman remained inside the room which was against the rules as well.

I so wanted to give him the piece of my mind. But fortunately for him, I was late for an appointment. So I gave him a sinister look, got my money and stormed out.

I seriously feel that the banks should think about having separate ATMs for 2 sets of users - the way the supermarkets have express lanes for 10 items or less. One, for those who want to only withdraw cash and/or print statements. And two, for those who want to use the ATM to apply for an FD, pay utility or credit card bills, feed their dog, divorce their spouse or save the world!

As for me, I have decided to go visit the brick-and-mortar structure for withdrawing my hard-earned money henceforth. If it 's not cost-efficient for the bank, to hell with it!