माणसाला कश्यावरून कशाची आठवण येईल सांगता येत नाही. परवा ब्रेड घेत होते तेव्हा शेजारी एका मुलीने बटाट्याच्या वेफर्स घेतल्या. एकदम वाटून गेलं आता लेज सारख्या फ्लेवर्ड चिप्स आल्यावर आपण ह्या प्लेन बटाट्याच्या वेफर्स विसरूनच गेलोत. लहानपणीची माझी एक सवय पण आठवली. ब्रेडच्या स्लाईसला मस्का थापून (लावून नव्हे, थापून!) त्यावर ह्या बटाट्याच्या वेफर्स ठेवून खात पुस्तक वाचायला मला खूप आवडायचं. अर्थात ही चैन सुट्टीच्या दिवसांत किंवा रविवारीच परवडायची कारण शाळा आणि क्लासेसच्या रोजच्या धबडग्यात ते जमणं कठिण होतं. दुसरा असाच आवडता प्रकार म्हणजे ब्रेडच्या स्लाईसला टोमेटो केचप फासून ते खाणे. आज कल्पना केली तरी पोटात ढवळतं पण तेव्हा ही अत्यंत आवडती डिश होती. आईने बटाट्याची भाजी करायला बटाटे उकडले की त्यातले बटाटे फस्त करणे हा आवडता उद्योग होता. आता बटाट्याची भाजी पण जपून खावी लागते. मोन्जीनीस मधला (इटालियन लोकांना फेफरं आणील असा!) छोटा चौकोनी व्हेज पिझ्झा तेव्हाही लाडका होता आणि डॉमिनो, पिझ्झा हट, स्मोकिंग जोजच्या आजच्या जमान्यातही आहे.

सहज विचार करायला बसले आणि शाळेतली मधली मोठी सुटी एकदम आठवली. प्रत्येकजण आपापला ग्रुप करून वर्गात खायला बसायचा. आज गार अन्न खायच्या कल्पनेने अंगावर शहारा येतो. तेव्हा सवय होती. मग प्रत्येकीच्या डब्याच्या झाकणात ग्रुपच्या प्रत्येक मेंबरच्या डब्यातल्या अन्नाचा थोडा थोडा भाग असायचा. काही मुली लोणच्याचा खार आणि चपाती किंवा चपाती आणि आणि केळं असलं काही भन्नाट कॉम्बिनेशन सुध्दा आणायच्या. पावसाळ्याच्या दिवसात प्रत्येकीच्या डब्यात लोणचं असायचंच. लिंबाचं गोडं लोणचं शाळेत कोणाच्या तरी डब्यात मी प्रथम खाल्लं होतं. आमच्या घरी नेहमी आंब्याचं नाहीतर लिंबाचं तिखट लोणचं आणायचे. किती वर्षं झाली असं जेवून. आता परत अशी संधी नाही मिळणार. शाळा सुटली की अश्या किती गमतीजमती कायमच्या दुरावतात ना. तेव्हा प्रत्येकीच्या आईच्या हातचा काहीतरी पदार्थ लाडका असायचाच. पण कुठले ते आता नाही आठवत. तेव्हा बहुतेक सगळ्या जणींच्या आई आजच्या भाषेत सांगायचं झालं तर होममेकर (तेव्हा 'हाऊसवाईफ' म्हणत). त्यामुळे डब्यात सकस, आरोग्याला चांगले वगैरे पदार्थ असायचे. चौथीच्या वर्गात तर डबा खाऊन संपवलेला बाईंना दाखवायला लागायचा. :-) त्यातल्या त्यात शनिवारी सकाळची शाळा असायची तेव्हा काहीतरी चटकमटक खायची किंवा डब्यात घेऊन जायची परवानगी घरून असायची. माझ्या एका मैत्रिणीच्या डब्यात त्या दिवशी हमखास मुगाची ड्राय डाळ आणि मावा केक्स असायचे. बहुतेक जण शाळेच्या canteen मध्ये मिळणारे वडे-सामोसे घ्यायचे. त्या दिवशी शाळेत canteen सोबत आणखी २ ठिकाणी वडे-सामोसे विकत कारण एव्हढा लोंढा सांभाळण्याइतकं canteen मोठं नाही. तेव्हा पेप्सीकोला (पेप्सी आणि कोकाकोला ह्या दोन्ही कंपन्यांच्या मालकांना झीट आणेल अश्या) नावाचा प्लास्टीकच्या छोट्या पिशवीत भरलेला एक प्रकार मिळायचा. त्यातसुध्दा पाण्यातला आणि दुधातला असे दोन प्रकार असायचे. दुधातला अधिक चविष्ट आणि म्हणूनच (अर्थात!) थोडा महाग असायचा. कालाखट्टा, ऑरेंज वगैरे बरेच फ्लेवर्स असायचे त्यात. सालाबादप्रमाणे मागच्या वर्षी दसऱ्याला मी आणि माझी मैत्रिण शाळेत गेलो तेव्हा canteen मध्ये पेप्सीकोला बघून मैत्रिणीने घ्यायचा का असं खवचटपणे विचारलं. तिला चांगलं माहीत आहे की मी खाणार नाही. ह्या वेळी जाऊ तेव्हा पेप्सीकोला असला आणि तिने पुन्हा 'घ्यायचा का' असं विचारलं तर घेऊन तिच्यासमोर फस्त करून तिला झीट आणणार आहे मी. :-) आणि हो, पानाच्या गोळ्यासुध्दा खूप जनता विकत घ्यायची. ह्या चपट्या लाल रंगाच्या गोळ्या पानाच्या फ्लेवर्सच्या असायच्या.२-३ वर्षांपूवी दसऱ्याला canteen मध्ये आवर्जून ह्या गोळ्यांविषयी विचारलं तेव्हा त्या काही दिवसांपूर्वीच बंद झाल्याचं कळलं तेव्हा किती वाईट वाटलं होतं. बाय पॉप्युलर डिमांड पुन्हा चालू करायला हव्यात. :-)

पुढे इंजिनिअरिंगला गेले तेव्हा एका मैत्रिणीच्या आईच्या हातची इडली-चटणी सगळ्या ग्रुपमध्ये फेमस होती. तशी स्मूथ एकजीव झालेली मुलायम खोबऱ्याची चटणी मी परत कधीही खाल्ली नाही.....अगदी उडप्याकडेसुध्दा नाही. तिच्याकडून रेसिपी लिहून घ्यायचं सुचायचं वय नव्हतं तेव्हा. :-( लिहून घेऊनही कितपत उपयोग झाला असता माहीत नाही. कारण पुढे एका ऑफिसात एक बंगाली ज्युनियर होती. तिच्या आईने केलेली गाजराची भाजी आणि एग रोल्स मला फार आवडायचे. तिने सांगितलेली रेसिपी वापरून भाजी करूनसुध्दा पाहिली पण तशी जमली नाही. एग रोल्स गार झालेले असतील तरी त्याला कधीही अंड्याचा वास यायचा नाही हेही नवलच होतं. त्याच्याआधी एका ऑफिसात गुजराती कुटुंबात लग्न होऊन आलेली साउथ इंडियन मैत्रिण होती. तिच्या डब्यातली गुजराती पध्दतीची गोड डाळ बघून मी एकदा आपला डबा तिच्या हवाली केला होता आणि तिचा फस्त केला होता. माझ्या आईंच्या हातचं काकडीचं तवसोळ तिला भारी आवडायचं. आणि ती गोड डाळ माझ्या आवडीची. युएस मध्ये असताना ओळखीच्या एक गुजराती मावशी होत्या त्यांच्याकडे तर कसलीही आमटी किंवा भाजी असली तरी मी आनंदाने जेवायचे. त्यांच्या हातालाच चव होती. फक्त त्यांची खिचडी मला अजिबात आवडायची नाही कारण ती खूप पातळ असायची. त्यांच्याकडून शिकलेली गोड डाळ आणि वांगी घालून केलेली मटारची उसळ अजून करते. ती मात्र जमते :-)

म्हटलं ना, खाणं हा माझ्या अत्यंत जिव्हाळ्याचा विषय आहे. एकदा लिहायला बसले की थांबायचं नाव नाही. पण तूर्तास इतकं पुरे. पुन्हा एखाद्या आठवणीचं स्टेशन लागेल तेव्हा पुढली फेरी मारू. :-)

The Little Book Of Market Myths - Ken Fisher

The Little Book Of Market Wizards - Jack Schwager

The Idea Factory - Jon Gertner

विकेंडला सकाळी वॉकला जायला जमलं नाही म्हणून संध्याकाळी गेले. समोरून एक सिनियर सिटीझन जोडपं चाललं होतं. नवऱ्याच्या हातात चणे किंवा शेंगदाणे असं काहीतरी असलेली पुडी होती. त्याने उरलेले दाणे आपल्या हातात ओतून घेतले आणि पुडी सरळ बाजूला फेकून दिली. असला संताप आला. शिकली-सवरलेली माणसं, बरं एव्हढं वय झालंय आणि एव्हढीही अक्कल नाही? पुढे अक्षरश: चार पावलांवर कचऱ्याची कुंडी होती. पण तेव्हढा वेळ ती पुडी सांभाळण त्या काकांना जड गेलं. एकदा वाटलं होतं की मुन्नाभाई स्टाईल ती पुडी उचलावी, त्यांच्याकडे जाऊन म्हणावं की काका, ही अशी कचऱ्याच्या कुंडीत टाकायची ही पुडी. मग विचार केला की कशाला वाद घाला. पण तेही पटत नव्हतं कारण हा कचखाऊपणा झाला. नुसती चिडचिड झाली. पुढे २ मिनिटात कचरा साफ करणारे कर्मचारी दिसले. निदान ती पुडी उचलली जाईल ह्याचं समाधान वाटलं पण माझं चुकलं हेही प्रकर्षाने जाणवलं. माझ्या बोलण्याने ते काका काही सुधारले असते अश्यातला भाग नाही पण निदान खजील तरी नक्कीच झाले असते. कदाचित पुढल्या वेळी त्यांनी ती पुडी कचराकुंडीत टाकली असती. पुढल्या वेळी असं करताना कोणी दिसलं तर त्यांना काही बोलले नाही तरी मी स्वत: उचलून ती पुडी कचऱ्याच्या कुंडीत टाकणार हे नक्की.

हे एखादं उदाहरण नाहिये. पेपरात वाचलं की कॉलेजमधल्या विद्यार्थ्यांनी मेहनत घेऊन रंगवलेल्या उपनगरी गाड्यांच्या स्टेशनांना प्रवाशांनी गुटक्याची पाकिटं फेकून आणि पानाच्या पिचकाऱ्या मारून पुन्हा अवकळा आणली. निर्माल्य असलेल्या प्लास्टिकच्या पिशव्या फेकून लोक किनारे घाण करताहेत आणि जलचर जीवांना धोका निर्माण झालाय. हे असं करू नये हे शिकवायला लागतं? काय काय आणि किती किती शिकवायचं लोकांना? आपण स्वच्छता कधी शिकणार :-(

The Cinderella Murder - Mary Higgins Clark

I recently decided to rejoin the library after a considerable gap of about 7-8 months. Usually I browse through the latest arrivals in the horror and crime genres with great enthusiasm. But this time around, I went through the heap rather listlessly. The plots started to look more or less similar - a kidnapping here, a murder there, bomb threats, terrorists, serial killers, international incidents, espionage, cold cases. I picked up books and replaced them on the shelf with only a half-hearted glance at the synopsis. Guess I was in one of those 'gotta read something that will nourish my soul' kind of moods that I find myself in at least once a year :-) Unfortunately, it isn't easy to find such books in the library and I was pressed for time. So I picked up 'The Cinderella Murder' just because I have read and liked earlier offerings of the author.

First, a brief about the plot. Laurie Moran, the producer of the reality TV show 'Under Suspicion', is in search of a cold case for the show's second episode. The first episode has succeeded in finding the perpetrator of a crime after bringing together friends, relatives of the victim of a cold case along with people who have been living under a cloud of suspicion despite not being charged formally for the crime. So obviously, there are a lot of expectations from the second episode. She chooses to take up the case Susan, a very promising student of UCLA, who was found murdered in a park 20 years ago, just miles away from the home of a producer who had asked her to show up for an audition. The case was never solved. Laurie succeeds in bringing all the people connected with the case together - Susan's boyfriend Keith, her mom Rosemary, roommates Madison and Nicole and her lab partner Dwight Cook. But even before they start to shoot, Rosemary's neighbor is killed in a violent attack. Then Laurie's assistant is brutally assaulted. One thing is clear - someone wants to stop 'Under Suspicion' from investigating what happened to Susan. Was it her boyfriend, Keith, as always suspected by Rosemary? Did it have anything to do with the successful company founded by Cook? Or was it the shadowy presence of the megachurch Advocates Of God and its founder? Who really killed Susan two decades ago?

I am sure I don't have to write about how effectively Clark manages to keep us guessing about the killer throughout the book. All possibilities sound equally plausible. That said, I wonder, not for the first time, how all men (except for Nicole's husband Gavin and of course, Dwight!) end up being tall, masculine and good-looking? Alex, Keith, Hathaway - all are described as handsome. The ladies (except for Nicole!) are all good-looking as well. In fact, Clark's world seems to be operating at 180 degrees with the real world where good-looking people are an exception and not the rule :-)

P.S. I couldn't help but smile when at the beginning of chapter 22, Rosemary's neighbor Lydia is described as waving her garden glove in the direction of the very-dead 'Susan' instead of that of her mother :-)

Products I Liked - Gourmet's Delite Ready Dry Dosa

A few days back I happened to read an article by celebrity dietician Rujuta Diwekar. One of her advices was not to eat cereals in the morning. I don't exactly remember what her nutritional reasons were but one sentence stuck with me - they are boring and we don't need to start our mornings with something boring. Oh, I am so glad someone has said it finally. Plain oats, muesli or plain corn/wheat flakes are indeed so boring that I am always in danger of being put back to sleep while consuming them. The more interesting variety of honey coated or strawberry/mango flavored cereals sort of defeat their very purpose, don't you think? But I was munching along muesli every morning, in the name of Good Health. Of course, Rujuta has also said that we should rather eat more Indian dishes like e.g. Pohe, Upma, Idli and dosa for breakfast. Now even though the grocery store shelves are full of readymade dosa batter, readymade sambhar and coconut chutney, I think it would still be a rather time-consuming affair during the morning rush of the weekdays.

I had made up my mind to dedicate one day to paratha, one day to pohe, one to plain old muesli and two days to khakra + dip when I chanced upon Gourmet's Delite Ready Dry Dosa stacked along with other ready made food. It comes in 6 flavors - sada, masala, pani puri, pizza, Manchurian and cheese. I haven't been able to find the cheese-flavored one so far and do not dare try the pani puri flavor. Out of the other 4 that I have tried, I liked Sada dosa best, followed by the masala variety. Pizza and Manchurian are a bit too salty for my taste.

Pros:

Definitely a better alternative to khakras. They are crisper and despite being dry don't leave a dry taste in your mouth. Taste is great - of course, it contains besan (gram flour) and butter, in addition to rawa. And at a price of Rs 149 (Rs 24 off since I have been buying them so really Rs 125) for 20 pieces (as mentioned on the pack, I have never bothered counting them), it is not too hard on the pocket. You can pair them up with a yogurt based dip for a great breakfast or a quick mid-afternoon snack.

Cons:

These are dry dosas (with the texture of khakras) meant to be eaten as a snack - definitely not as lunch or dinner. They are vacuum sealed to preserve their crispiness and that means you are bound to come across a portion of it crumbled inside the pack. To be fair, the grocery store people stack more than what a shelf can hold with the result that the 1-2 packets land on the floor with a thud either when someone passes by the shelf or reaches out for one packet. And the packet is inconvenient to store the uneaten dosas so you have to put them away in a separate container. Lastly, and obviously, this may not be as nutritious as a dosa rustled up from the scratch.

I mentioned a yogurt based dip as an accompaniment. Here is my recipe for the same - Take 3-4 spoonfuls of curd. Add 1 spoonful of mayonnaise (or less!) to it along with a dash of mustard (more if you stomach it!) and a spoonful of natural honey. Add salt and pepper to taste. Mix thoroughly. Grate a portion of pealed cucumber and add to the mix. You can throw in chill flakes, oregano or dry pudina leaves if you like. To be frank, the dosa may not be a treasure trove of nutrients so the dip has to more than make up for it. Serve chilled along with the dry dosa.

P.S. Neither I nor anyone from my family is related to this company. Food is something close to my heart. I am always in search of easy-to-cook tasty nutritional meals and these posts are an effort to share what I have discovered.

एका जवळच्या मैत्रिणीच्या घरी गणपतीच्या दर्शनाला गेले होते. बाप्पाचं रीतसर दर्शन घेऊन झाल्यावर गप्पा मारायला बसलो. बोलण्याच्या ओघात तिच्या घरातल्या एका व्यक्तीने त्यांना भेट मिळालेली साईबाबांची फोटोफ्रेम कौतुकाने दाखवली. 'तुमचा विश्वास आहे का साईबाबांवर?' आपण 'काहीतरी' प्रश्न विचारतोय हे लक्षात आलं होतं पण इलाज नव्हता. त्यांच्या बोलण्यावर दुसरं काय बोलायचं हे तेव्हा तरी सुचलं नव्हतं. झालं! त्यांनी आपला विश्वास कसा बसला, आपण 'अचानक' शिर्डीला कसे गेलो, वाटेत आलेली संकटं बाबांनी कशी निवारली, मग दर्शन कसं विनासायास झालं, पुढे बाबांनी आयुष्यात कशी मदत केली आणि अजूनही करताहेत वगैरे सगळं यथासांग ऐकवलं. मैत्रीण खूप जवळची, दरवर्षी गणपतीला गेले की तिच्या घरच्यांशी खूप मस्त गप्पा होतात. ह्या वेळी हे अनपेक्षित होतं. 'असतो एखाद्याचा विश्वास' असं म्हणून मी ऐकलंही सगळं. पण मनात खूप प्रश्न आले.

अस्मादिकांची स्थिती अगदी 'भगवान, आज पहली बार तुमसे कुछ मांग रही हू, इन्कार मत करना' असं म्हणणाऱ्या हिंदी पिक्चरमधल्या हिरोईनसारखी नसली तरी नेहमी देवळात गेल्यावर काहीतरी मागायचंच अशीही गत नाही. पण आजवर कधीतरी चुकून काही मागितलेलं सुध्दा कधी मिळालेलं नाही. आमच्या बाबतीत भगवानके घर 'देर' नाही तर लाईट गेल्यावर होतो त्यापेक्षाही घनघोर 'अंधेरा' आहे ह्याची अनुभवाने खात्री पटलेली आहे. :-) त्याचा मान राखायला आता काही मागायचं सोडलंय. उगाच त्याला कशाला कानकोंडलं करा, नाही का? पण जे हा देव देऊ शकत नाही किंवा देत नाही ते त्याचे हे भक्त असलेले संत-महात्मे देतात का? मग श्रेष्ठ कोण? तो देव का हे संत?

बरं 'दे रे हरी खाटल्यावरी' अशी आमची मागणी कुठे आहे? चांगले कष्ट करून मग त्याचं फळ मिळायची अपेक्षा करावी तर तेही नाही. मग एक गोंडस स्पष्टीकरण आहेच - तो तुम्हाला हवं ते नाही तर तुमच्या दृष्टीने जे चांगलं आहे ते देतो. अरे वा! मग हे बाबा, साधू, संत वगैरे 'जो जे वांछील तो ते लाहो' म्हणून मागितलेलं सगळं देतात ते का? त्यांना देव अडवत नाही का? का देवाचंही त्यांच्यापुढे काही चालत नाही?

आणि हे असंच असेल तर देवाकडे कशाला काय मागायचं? देऊ देत त्याला काय द्यायचं ते. आणि तोच सगळं ठरवणार असेल तर मग आनंद म्हणतो ते बरोबर आहे की - बाबूमोशाय, हम सब रंगमंचकी कठपुतलीया है जिसकी डोर उपरवालेके हाथोमें है.

किंवा 'धुंद' मधल्या गाण्याचं ते कडवं:

हम लोग खिलौने है एक ऐसे खिलाडीके
जिसको अभी सदियोंतक ये खेल रचाना है

एकदा हे मान्य केलं की आपणही सुटलो आणि 'तो' ही. देणं नाही आणि घेणं नाही. मज्जानु लाईफ!

जिस्म पर जो निशान है ना
जनाब वो सारे बचपनके है...

बाद के तो सारे
दिल पर लगे है...

(Forwarded)

Exhibition @ chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya (CSMVS)

This exhibition explains nuances of art conservation through 50 iconic objects conserved and restored.

Date: September 3 - November 1
Time: 10:15am - 5:30pm
Venue: Premchand Roychand Gallery, CSMVS, 159-161, M.G.Road, Fort, Mumbai - 400023

The First Firangis - Jonathan Gil Harris

From Soup To Superstar - Karthik Shankar

The Only Investment Guide You’ll Ever Need - Andrew Tobias

Product I liked - Wagh Bakri Instant Tea Premix

Picture this: it's a quiet afternoon at home and you are trying to do your very best to get a task done. You feel sleepy and are finding it hard to concentrate. You could kill for a steaming cup of tea but are too bored/tired/lazy to go through the whole circus of boiling water, adding tea leaves and sugar, then milk, then waiting for a lifetime before straining the hot liquid into a cup. And you hate the very concept of dip tea. I don't know about you but I have gone through many such afternoons. I tried Girnar's instant tea premix but felt it was too watery for my taste. And then I chanced upon Wagh Bakri Instant Tea Premix. BTW, I need to find out the logic or story behind this brand name. The concept of a tiger and she-goat just doesn't make any sense to me.

Pros:

I tried the Ilaichi flavor. The tea does have a smell and taste of Ilachi. That sounds like a no-brainer but in the past I have come across products claiming to contain spices that can neither be smelt nor tasted. Some premix teas drive you deeper into the sleep kingdom but this one is strong enough to wake you up - despite the Ilaichi flavor. Just use a little less water for a stronger taste. Plus this premix doesn't leave disgusting lumps at the bottom of the cup if you don't stir as if your life depends on it.

Cons:

The tea consistency is still a bit watery for my comfort. But then premix teas cannot really boast of the density of freshly made tea.

There is no denying the fact that I can finish my cuppa tea without making funny faces or throwing half of it in the sink in the end. Mission accomplished! :-)

P.S. Neither I nor anyone from my family is related to this company. 

Product I liked - Soul Pickles

I once had a roommate who would reach out for the pickle jar at every lunch and dinner - that never stopped amazing me because I am not a big fan of pickles. Less so, since I read somewhere that the excess salt in them (added as a preservative) can cause blood pressure problems. Who wants high or low BP, right? But since past few months, a jar of Soul pickle has become a hot favorite at mealtimes.

Pros:

The first thing that you notice is that there is more gravy in it as compared to the other brands. Plus, there is no torrent of oil just waiting to gush out the minute you open the bottle. It has a great taste - especially if you mix a dollop of it with simple dal and rice. Just fry (or microwave!) a papad or two and you have all the trappings of a soul-satisfying meal :-)

Cons:

For the record, I don't know if the claim of 'Less Salt' on the bottle is valid or not. I hope it is because it will be an icing on the cake.

P.S. So far I have tried only the Mango variety. But there is a brand new bottle of Mixed pickle in the fridge. And when I have worked my way through it, I plan to go for the lime one :-)

P.P.S. Neither I nor anyone from my family is related to this company. 

The following anecdotes were shared on FM channel 92.7, by Amit Kumar, son of the late famous singer Kishore Kumar:

18. Kishore Kumar was recording for the song 'ये जीवन है'. The music director duo Lakshmikant-Pyarelal felt that he was singing a bit too loudly and requested him to adopt a softer tone. Kishore Kumar asked to be allowed to sit on a chair. In those days, most of the singers used to sing standing. When the chair was brought in, Kishore Kumar sat down and asked them how they wanted him to sing. They repeated that they would prefer a softer tone. Kishore Kumar clutched at his throat, got up from the chair and started singing while approaching the mike. This time the tone came out just as was needed by the music directors.

19. A journalist once reached home of the legendary classical singer, the late Pandit Bhimsen Joshi. He was a bit surprised to find that PanditJi was listening to a song (unfortunately I have forgotten which one) by Kishore Kumar, the general perception being that the classical singers don't listen to filmy music. When the song ended, he asked PanditJi about it. PanditJi laughed and told him that the song starts with raag Khamaj (not sure of this either) and later changes to raag Kalawati. He also mentioned that Kishore Kumar has sung it beautifully and if he had been formally trained in classical music, he would have given other classical music singers a run for their money.

20. When Kishore Kumar was asked to sing the song 'वादा तेरा वादा' from the movie 'दुश्मन', he realized that it was a Qawwali and recommended that none other than Mohammad Rafi would be able to do full justice to it. The music directors, Lakshmikant-Pyarelal again, consulted the movie's hero, Rajesh Khanna, who in turn discussed the matter with the film's director. Finally, it was decided that Kishore Kumar will sing this song. He did and the song went on to become a hit.

21. Lakshmikant-Pyarelal had arranged the show of their music night at Mumbai's Brabourne stadium. A group of (the then) young singers like Suresh Wadkar, Shabbir Kumar were going to perform. Lakshmikant-Pyarelal requested Kishore Kumar to perform as well to encourage the young singers. He agreed but since it would have been difficult for him to spare time for rehearsals it was decided that he will perform on the spot. No one except for Lakshmikant-Pyarelal knew which song he was going to sing. That night when Kishore Kumar came on the stage, he requested that a bed (चारपाई) be brought there. Everyone was surprised but they complied with his request. When the bed was in place he asked for a pillow. That too was arranged. Kishore Kumar then lied down on the bed and sang the song 'वादा तेरा वादा' from the movie 'दुश्मन', without any prior rehearsal.