अर्ज किया है.....

एक बाजार है ये दुनिया
सौदा संभलके किजीये
मतलबके लिफाफेमें
बेशुमार दिल मिलते है

(Forwarded)

These days, in addition to the regular BBC History Hour podcasts, I am listening to their World War II related podcats called 'War And Words'. They are of a shorter duration than the History Hour podcasts but prepared with the same meticulousness and detail.

I was however taken aback when in the podcast titled 'Hiroshima To Cold War' the narrator uttered the following words 'in 1947 India and Pakistan gained independence from Britain'. Excuse me? Do you mean to say that the British ruled India and Pakistan at the same time? Aren't you forgetting that before you left you made sure that you split the country in two, thus creating a lifelong headache for not only India but for the rest of the world as well? Aren't you aware of the fact that Pakistan didn't exist before 1947?

Really, I didn't expect this from the BBC. :-(

१०० डेज अर्थात झी मराठीवरचा पोरखेळ #२

'रात्रीस खेळ चाले' घाईघाईत गुंडाळली गेली (ह्यावर तर बरंच लिहायचं आहे!) तेव्हा महेश कोठारेनी आपल्या नव्या सिरियलचं घोडं पुढे दामटायला हे करवून आणलंय की काय अशी शंका आली होती. ह्या '१०० डेज' चे प्रोमोज 'कैच्या कै' सदरात मोडतील असे. एक तर आदिनाथ कोठारे तेजस्विनी पंडितच्या मानाने खुपच तरुण दिसतो. वर चेहेऱ्यावर कसल्याही भावांचा अभाव हे त्याच्या अभिनयाचं(!) वैशिष्ट्य. आम्हा प्रेक्षकांना दुधाने तोंड पोळलं होतं तरी ताक फुंकून प्यायची सवय नाही. त्यामुळे 'पाहू तरी काय आहे कथानक' म्हणून सिरियल पहायला सुरुवात केली आणि चिडचिड व्हायला लागली.

चुकांचे पाढे वाचायला कुठून सुरुवात करू? संवादलेखन घेऊ. 'रात्रीस खेळ चाले' चाच पटकथालेखक म्हणा, संवादलेखक म्हणा, ह्या सिरियलचं लिखाण करतोय हे ऐकलं होतं. तिथे 'घरात काय चाललाहा ते दिसता ना' सारखे दर एपिसोडला रिपीट होणारे संवाद होते तर इथे 'अजय ठाकूर च्या डेस्कवर एकही केस पेंडिंग रहात नाही' हे पहिल्या काही एपिसोडमध्ये डझनभर वेळा ऐकवून झालं. मग राणी, मीरा आणि नेहा तिघीनी एकाच एपिसोडमध्ये अजय ठाकूरला 'सॉरी तुम्हाला डिस्टर्ब करतेय' असं म्हटलं. वर तो किती हुशार आहे, किती कार्यक्षम आहे ह्याचं सारखं गुणगान. प्रत्यक्षात कृती शून्य दिसत होती.

आता हेच बघा ना.....

१. ह्या माणसाला पोलीस खात्याचा जावई असल्यासारखी एकच केस दिली आहे. पोलीस स्टेशनमधले बाकीचे लोक त्यालाच रिपोर्ट करताना दाखवलेत. मग बाकीच्या केसेस कोण बघतंय राव? का बाकी सगळं आलबेल आहे?

२. एखादी व्यक्ती गायब झाली की काही विशिष्ट कालावधी (२४ का ४८ तास ते मला आठवत नाहीये) उलटून गेल्याशिवाय पोलीस तक्रार नोंदवून घेत नाहीत. इथे मात्र मिसेस सरदेसाई ठाण्यावर हजर झाल्यावर ठाकुरांना निरोप गेला. बरं, तक्रार नोंदवून घेतली तर मग सगळ्या बाजूने तपास करायला नको? पण ठाकुरसाहेब मीराबरोबर धनंजयच्या पहिल्या बायकोला पाहून म्हणतात की आपली ओळख नाही. अरे, तिने काय स्वत: पोलीस ठाण्यात येऊन सांगायचं की मी धनंजयची पहिली बायको म्हणून?

३. धनंजयशी संबंधित कुठल्याही व्यक्तीची कसून चौकशी होताना दाखवली गेलेली नाही. जी झाली (उदा. ट्रक ड्रायव्हर) ती इतकी हास्यास्पद होती की त्याबद्दल न लिहिलेलंच बरं.

४. ठाकूर सरदेसाईंच्या बंगल्यावर जातात, राणी आत बोलावेपर्यंत सेक्युरिटीवाल्याकडे असलेलं रजिस्टर नुसतं चाळतात, 'मागच्या काही दिवसात इथे कोण आलं होतं' असं तोंडदेखलं विचारतात आणि राणीने बोलावल्यावर सेक्युरिटीवाल्याच्या उत्तराची वाट न बघता आत निघून जातात. ते रजिस्टर एव्हिडन्स म्हणून ताब्यात घ्यायला नको? सेक्युरिटीची चौकशी करायला नको?

५. राणीला धनंजयचं विल मिळालं आणि त्यात सगळी संपत्ती तिच्या नावावर आहे म्हटल्यावर तिचा धनंजय बेपत्ता होण्याशी काही संबंध नसेल हा निष्कर्ष काढून पोलीस मोकळे झाले. विलबद्दल तिला माहीत नसलं तर ती पैश्यासाठी नवर्याचा खून करू शकते किंवा माहीत असलं तर तिला खून करायचा मोटिव्ह अधिक आहे ह्या दोन्ही शक्यता आपल्याला सुचतात. पोलीस क्लीन चिट देऊन मोकळे.

६. धनंजयची बॉडी सापडायच्या आधी आणखी एक बॉडी सापडली होती तेव्हा ठाकुरांनी फक्त राणीला कळवलं. मीराला कळवून तिच्या डी.एन.ए.शी तपासणी करून पहायचं त्यांना सुचलं नाही? धनंजयची बॉडी सापडल्यावर तर तो ह्यांच्या टीममध्ये नुकताच जॉईन झालेला ठाकुरांचा शेजारी बॉसलाच विचारतो की आपला पुढला प्लान काय असेल. अरे बाबा, तू आधी पोलिसातच होतास ना?

७. धनंजयच्या बॉडीचा चेहेरा ओळखता येत नाही म्हटल्यावर अजय ठाकूर मोठा शोध लावल्याच्या थाटात म्हणतात 'बॉडीची अवस्था पाहता हा अपघात नसावा'. देवा रे!

ही असली पटकथा आणि संवाद लिहिणाऱ्या महाभागाला खुर्चीला बांधून इंग्लिश चेनेलवरच्या क्राईम ह्या विषयावरच्या सिरियल्स पहायला लावल्या पाहिजेत. पूर्वीच्या काळी एव्हढी ढिगाने चेनेल्स नव्हती. बापड्या प्रेक्षकाला काहीही दाखवलं तरी खपून जायचं. पण आजकाल तसं नाही. बाकीच्या शोजमधून पोलीस तपासांची खूप माहिती मिळते. वर्तमानपत्रात पोलिसांनी केसेस कश्या सोल्व्ह केल्या ते वाचून बऱ्याच वेळा त्यांच्या मेहनतीला आणि हुशारीला दाद द्यावीशी वाटते. असं असताना असला बाळबोध तपास दाखवून पोलिसांच्या हुशारीला ठेंगा दाखवल्यासारखं तर वाटतंच. पण कसलाही अभ्यास न करता पाट्या टाकायची वृत्ती आणि प्रेक्षकांना काय कळतंय, आम्ही दाखवू ते बघतील अशी गुर्मी ह्या असल्या सिरियल्समधून दिसते.

सध्या तरी मी उरलेल्या 'डेज' मधला एकही 'डे' न बघायची शपथ घेतली आहे.

Today morning someone forwarded to me two pictures of Queen Elizabeth and Duke Of Edinburgh - the accompanying text said that the two photos were taken 68 years apart, 68 being the number of years that the royal couple has spent in holy (Gosh!) matrimony. I could not help but think that many of us will wonder if we will even live long enough to be 68, let alone being married for so many years.

I looked at the pictures closely. The one taken 68 years ago shows a charming couple - an almost shy bride smiling happily at her husband and a dapper looking Duke is smiling back at his young wife. 68 years later, the wife is still smiling but I cannot quite figure out if the Duke is smiling back at her. Though he is far from keeping the proverbial British stiff upper lip, to call it a smile would be stretching the imagination all the way to the moon and back at least three times over. I am sure the husband brigade would waste no time in coming up with witty one-liners and other assorted humorous takes on the photos. But I would give the Duke a benefit of doubt - maybe he had indigestion or not enough sleep last night. Hell, either of those would wipe the smile off anyone's face - royal or not.

As I looked at the photos of the couple that is well into their 90s (The Queen is 90 and her husband is 95), I wondered about something else. Has the love and affection that they (might have) felt so many years earlier survived the test of time? There are plenty of reasons if the answer is a No and even someone like me who knows next-to-nothing about the British monarchy can guess at a number of them. She is the Queen and he is, well, the Duke. I must confess that I am not upto the mark when it comes to the distinction between dukes and barons and what-nots, my only introduction to them being the P.G. Wodehouse novels. But I am pretty sure they don't measure upto being the reigning monarch. And though the British males might not be as narrow-minded as the Indian males are about the wife being a step ahead of them in the race of life, I rather doubt if they will be over-the-moon about it. Then, the marriages of their children were far from being happy ones. The royal family has had more than their fair share of controversies over the years. Add to that the fact that in the present day and age, monarchies are not something that they once used to be. All this can take a toll on a relationship.

But enough of this pessimism. The eternal romantic that I am, I would rather look at the half full glass. It would be far more interesting to think about the reasons if the answer to the above question is a resounding (though, in all probability, impossible!) Yes. Oh, the possibilities are endless. Soulmates who the Universe conspired to bring together. A husband who is totally supportive of his wife's position and totally devoted to her (absolutely no symptoms of the Roving Eye!). A wife who is equally devoted to her husband. Their ability to set aside their differences and to agree to disagree. The sharing of common interests. The freedom & space to pursue their own hobbies and interests. Support in moments of grief. A healthy share of arguments and fights. An unshakeable belief in the relationship. And a deep all-pervading love that everyone tells us has the ability to endure anything and to conquer everything. Like I said, endless possibilities. And it all sounds as if it is possible 'in theory only'. I know :-)

In any other frame of mind, I would have refused to forward the photos as my way of protesting against their 300+ years of colonial rule. Especially if the British cricket team had defeated the Boys in Blue anytime in the recent past (if they have, I have no idea about it as I have stopped following the sports pages eons ago). But I have been brought up on the diet of the Hindi romantic films where no matter what happens in the rest of the movie, the hero manages to ride off into the sunset with his lady to live happily forever. Since the British no longer have the empire over which the sun reportedly never set, I guess we are fine as far as the sunset goes. :-)

So I forwarded the photos - but only to my female friends. I am sure there would have been sighs from the married ones and 'that's the kind of marriage I want' from the singles. As for my male friends, sorry guys, I didn't want to allow you the luxury of a smirk followed by the 'Poor Fella' comments.

Though I have no reason whatsoever to swoon over the British royalty, as a gesture of appreciation for the quintessential British dish of Shepherd's Pie (which I recently enjoyed at the British Brewing Company!), I will say this much - Long Live The Queen, and the Duke, of course.

अर्ज किया है.....

किसीने यूही पूछ लिया हमसे की दर्दकी किमत क्या है
हमने हसते हुये कहा, पता नही कुछ अपने मुफ्तमें दे जाते है

(Forwarded)

The Accidental President Of Brazil - Fernando Henrique Cardos

Silence, Cuba - Claudia Hilb

The Hidden War - Artyom Borovik

२. लोकप्रभा, दिवाळी अंक २०१६

इंग्लिशमध्ये ज्याला 'without mincing words' असं म्हणतात तसं सांगायचं तर लोकप्रभाच्या दिवाळी अंकाने घोर निराशा केली. इतका फिक्का दिवाळी अंक मी आजवर पाहिला नव्हता. लोकप्रभाचे एरव्ही दर आठवड्याला जे अंक निघतात ते जास्त माहितीपूर्ण आणि रंजक असतात.

अख्ख्या अंकातले मला फक्त मोजून ५ लेख आवडले - पैकी आनंद कानिटकर ह्यांचा 'माझे काबुलमधले दिवस', आशुतोष बापट ह्यांचा 'पर्यटकस्नेही कंबोडिया' आणि डॉ. चारुता कुळकर्णी ह्यांचा 'दोब्रोदोश्ली सर्बियू' हे सर्व पर्यटनाबद्दलचे. चौथा 'एक सुंदर फसवणूक' हा चैताली जोशी ह्यांचा मालिकांच्या सेटबद्दलचा लेख मस्त माहितीपूर्ण वाटला.

आणि पाचवा लेख 'कुठे आहे मराठी सुपरस्टार'. ह्या लेखांत बरीच कारणं बरोबर मांडली आहेत. पण मला असा सुपरस्टार नसण्याचं मुख्य कारण हेच वाटतंय की आपण मार्केटिंगमध्ये कमी पडतो. हिंदीला राष्ट्रीय भाषा म्हणून जास्त प्रेक्षकवर्ग आहे. तसा कुठल्याही राज्यभाषेतल्या चित्रपटाला मिळू शकेल, निदान नेहमी, असं मला वाटत नाही. मराठी लोक एखादा साउथ इंडियन पिक्चर बघायला जातील का? तसंच आहे हे. म्हणून आपल्याला जास्त मार्केटिंग करायला हवं पण आधीच तोळामासा असलेल्या बजेटमध्ये हे जमत नाही. हिंदीतल्या कलाकारांबद्दल त्यांचे पिक्चर्स रिलीज होणार नसले तरी काही ना काही कुठेतरी छापून येत असतं. आपल्या लोकांबद्दल एकतर काही येत नाही किंवा आलं तरी जे फक्त मराठी लोकच वाचतील अश्या ठिकाणी येतं. पुन्हा त्यातही लेखात म्हटलं तसं ग्रामीण आणि शहरी ही दरी. उदाहरणच द्यायचं झालं तर लेखांत मिलिंद गवळी हा उल्लेख वाचल्यावर हा कोण बुवा असं मला वाटलं. मग फोटो पाहिल्यावर 'हा हिरो दिसतो कसा आननी' चा साक्षात्कार झाला. स्वप्नील जोशी, जितेंद्र जोशी, अंकुश चौधरी ही नावं जुनी म्हणून माहितीची. सिरियल्समुळे संतोष जुवेकर, सिद्धार्थ चांदेकर, वैभव तत्त्ववादी, अनिकेत विश्वासराव हे माहीत आहेत तरी भूषण प्रधान कोण हे कळायला गुगल करावं लागलं. तरी काहीही झालं तरी मकरंद अनासपुरे, सिद्धार्थ किंवा भरत जाधव ह्यांना 'सुपरस्टार' म्हणणं मला तरी नाही जमणार. कारण 'सुपरस्टार' हा dashing, handsome, larger-than-life असायला हवा अशी धारणा, चुकीचीही असेल कदाचित. पण त्यात ते बसत नाहीत. माझी handsome मराठी dude ची व्याख्या मिलिंद सोमण आणि समीर धर्माधिकारी ह्या दोन नावांत संपते. फार झालं तर गेला बाजार लोकेश गुप्ते. बस! मामला खतम!

बिग डेटा वरचा 'बिग डेटा बिग डेडी' ह्या लेखांत इंटरनेटवर सहज उपलब्ध होईल अशी माहिती ठासून भरायचं प्रयोजन मला अजिबात कळलं नाही. त्यामुळे ज्याला तंत्रज्ञानातलं काही माहीत नाही अश्यांसाठी लेख क्लिष्ट झालाय आणि ज्यांना त्यातली माहिती आहे त्यांच्यासाठी कंटाळवाणा. हे असे लेख मांडण्यात थोडक्यात गोडी ठेवली तर बरं असतं. त्यामानाने 'महागुरू......जन्मापासून मृत्यूपर्यंतचा' हा सुहास जोशी ह्यांचा युट्युबवरचा लेख बरा वाटला. तरी त्यात काही प्रमुख category मधल्या चेनेल्सची माहिती असायला हवी होती असं वाटून गेलं. 'रेशनकार्ड ते पासपोर्ट. बदलत्या कुटुंबाची बदलती गोष्ट' ह्या अगडबंब नावाचा लेख माहितीपूर्ण असेल कदाचित पण सुरुवातीचे काही परिच्छेद वाचल्यावर सोडून दिला. खूप यांत्रिक पद्धतीने लिहिल्यासारखा वाटला. तीच गोष्ट 'पर्यायी वृद्ध संगोपन व्यवस्था' ह्या लेखाची.दोन्ही लेख ऑप्शनल म्हणून सोडून दिले.

कथा स्पर्धेतल्या पहिल्या ३ क्रमांकाच्या आणि विशेष पुरस्कार वाली अश्या चारही कथा मला अजिबात आवडल्या नाहीत. त्यांचं बेतलंपण सहज जाणवत होतं. ह्या कथा अश्या तर उत्तेजनार्थ पारितोषिक मिळालेल्या कश्या असतील कोण जाणे. :-(

ह्या महिन्यात लायब्ररीतून पुस्तकं आणणार नसल्यामुळे विकत आणून ठेवलेले सगळे अंक वाचणार आहे. लोकसत्ताचा अंक काढून ठेवलाय. पाहू या काय वाढून ठेवलंय ते.

Supernatural, Season 12, E05 and E06

It is always difficult to follow the proceedings, at least for the first five minutes or so, when the plot refers to something from the past seasons - the case in point being the Thule Society. It was an interesting plot, what with the world's eternal fascination with the possibility that Hitler might not really have died in that bunker. Of course, it would be tough luck to discover that one is related to Hitler, harder still to live with that knowledge. For a moment I feared that the Winchesters will end up fighting both Lucifer and Hitler in the coming episodes of this season. And God help the world if the evil duo decided to team up. Nothing of the sort happened though. Thank God for small mercies. The only sour note was the bizarre comic behavior of Hitler. I am not quite sure why the creative team of Supernatural decided to reduce him to a joker.

I couldn't figure out the motive behind the sixth episode either. It wasn't as if Asa Fox had returned from some earlier season. Except for the fact that Mary Winchester had managed to save him from a werewolf and that he ended up being a hunter, I see no reason why an entire episode should be dedicated to him. In my humble opinion, the only moment in the whole episode that added something to the plot was when the Reaper Billie mentions that Mary doesn't feel that she belongs here. For an anxious moment or two, it felt like Sam and Dean would lose their mom once again. But mercifully Mary is yet to throw in the towel. I wish Amara had thought twice before sending Mary back. Some blessing it has turned out to be for the Winchester Boys! I am also not happy that Dean owes one to the Reaper now. I neither liked nor trusted the lady.

I just hope Mary Winchester doesn't decide to shuffle off her mortal coil anytime soon. I would hate to see Sam and Dean in pain.

P.S. Oh, and for the record, I am increasingly finding Sam to be cuter (He looks simply delicious in those FBI suits!) and more emotionally appealing than Dean. Certainly someone to take home to dear old Mama. :-)