अर्ज है.....

गुजर गये वो चमनसे बहारकी तरह
आखोमे बस गये है इंतजारकी तरह
कैसे भुला दे उन्हे हम अपनी यादोंसे
उन्होने इन्कारभी किया इझहार की तरह

(From the internet)

1-Nod Ordering Patent

If sources are to be believed, even Mr. Spock would be able to order from Amazon.com soon by just raising his eyebrow.

I am talking about Amazon's 1-Nod Ordering Patent here, which, it is claimed, would let people make purchases with a nod, a smile, or even a raise of the eyebrow. This reminded me of my one of my ex-bosses - an American with 3 Indians in his team who were inclined to nod their heads instead of clearly saying 'Yes' or 'No'. 'Do you mean Yes or No?' he would often ask, perplexed - before he got used to the gesture that is :-)

In the meantime, I have found the perfect first order for Mr. Spock :-)

Someone caught cold in the office and now the bug is everywhere. I am, of course, one of the first few to fall victim. A leash on temper was never my claim to fame. And the temper seems to be on an even shorter fuse since yesterday because of the general fatigue that cold never tires of bringing with it. I have been trying to keep a lid on it. May God help my team!

And now the weather department has forecast 3 days of rains in the city. That, of course, means dark skies n cool breezes in the evenings, not to mention, the pitter patter of raindrops and smell of wet earth. Unfortunately it also means that I will have more members in the sick bay. In this case, the more is, definitely not, the merrier!

जगजितने गायलेल्या एका गझलेच्या ओळी वाचल्या.....

अब खुशी है ना कोई दर्द रुलानेवाला
हमने अपना लिया हर दर्द जमानेवाला
उसको रुखसत तो किया पर ये मालूम न था
सारा घर ले गया घर छोडकर जानेवाला

आमच्या सगळ्यांच्या मनातलं कित्ती आणि कायकाय घेऊन गेला आहेस रे तू जाताना :-(

ह्या फ़ुलांच्या गंधकोषी.....

आज सकाळचीच गोष्ट. देवाच्या पूजेची फ़ुलं संपत आली आहेत म्हणून ऒफ़िसला जाता जाता नेहमीच्या फ़ुलवालीकडे गेले. झेंडूची, जास्वंदीची, शेवंतीची फ़ुलं, दुर्वा, तुळस, बेल, निशिगंध - काय काय घेऊन बसली होती ती. मग ’बेल कमी घाला, झेंडूची छोटी फ़ुलं घाला, दुर्वा जास्त घाला’ वगैरे नेहमीच्या सूचना झाल्यावर फ़ुलं घेऊन मी बाहेर पडले.

ही फ़ुलं उगवतात कोणाच्या बागेत, मुंबईत कशी येतात, ह्या फ़ुलवालीकडे कोण आणतं असे प्रश्न कधी पडले नाहीत किंवा पडले तरी तिथून निघाल्यावर डोक्यात उरले नाहीत. आज लोकप्रभात एक लेख वाचला तेव्हा फ़ुलांच्या खरेदी-विक्रीचं एक कधी न बघितलेलं विश्वच डॊळ्यांसमोर उभं राहिलं. २० रुपयांची फ़ुलं माझ्या फ़ुलांच्या पिशवीत येण्यात आणि मग पुढले ७-८ दिवस देवघरातल्या देवांवर सजण्यात किती अदृष्य हात लागत असतील ह्याची तेव्हा कल्पना आली.

गेल्या काही महिन्यांपासून रोज रात्री झोपताना देवाकडे एक प्रार्थना करतेय - माझ्या पोटात अन्न जाण्यात ज्यांचा ज्यांचा हात आहे त्यांना सगळ्यांना सुखी ठेव अशी. आता रोजची पूजा करताना ह्या लोकांसाठीसुध्दा प्रार्थना करेन. फ़ुलांचा धंदा ही त्यांची रोजीरोटी असली तरी ते ती इमानेइतबारे करताहेत म्हणून तर माझी देवपूजा नीट चाललेय ना?