चालू असलेल्या मालिका बदलून त्याजागी नव्या मालिका आणण्याच्या झीच्या नव्या रीतीमागचं कारण मला अजून कळलेलं नाहीये. चालू मालिका कधीही दाखवल्या तरी त्या पहात असलेला प्रेक्षकवर्ग कथानकात पुढे काय होतंय ह्या उत्सुकतेपोटी त्या पहात रहाणार हे गृहीत धरून प्राईमटाईम स्लॉट ७ च्या ऐवजी ६ ला आणून ठेवायची ही युक्ती असू शकते. किंवा पॉझिटिव्ह विचार करायचा झाला तर असंही म्हणता येईल की जुन्या सासू-सून ह्या फॉर्म्युलावर आधारित, कौटुंबिक मालमसाला आणि अतर्क्य घटना असलेल्या मालिकांवरच्या टीकेची दखल घेऊन अधिक चांगल्या मालिका आणण्याचं सकारात्मक पाउल असू शकतं.
"आभास हा" जाऊन त्याजागी (निदान अजूनपर्यंत तरी!) हलकीफुलकी असलेली 'एका लग्नाची दुसरी गोष्ट' आली हा योगायोग म्हणता येईल. नव्हे, तो योगायोगच आहे अशीच मनाची समजूत मी घातली होती. हो, उगाच निराशा पदरी पडायला नको. 'उंच माझा झोका' चे प्रोमोज सुरु झाले तेव्हाही नवर्याचे पाय स्वत:च्या पदराने पुसणारी लहान वयाची बायको पाहून डोक्यात तिडीक गेली होती. पण तरी मालिकेच्या शीर्षकावरून ही जुन्या काळातल्या एखाद्या कर्तृत्त्ववान स्त्रीच्या जीवनावर असणार अशी आशा वाटत होती. पहिलं नाव डोळ्यासमोर आलं ते 'आनंदी गोपाळ जोशी' ह्यांचं. पण मालिकेच्या नायिकेचं नाव 'रमा'. नेटवर सर्च मारला तेव्हा आनंदी जोशींचं माहेरचं नाव 'यमुना' होतं असं कळलं. त्यामुळे ती शक्यता नाही. कोणती स्त्री असेल असा विचार करत असतानाच 'झी'ने उत्तर देउन टाकलं. ही मालिका रमाबाई रानडेच्या जीवनावर आधारित आहे.
आता मालिका मूळ चरित्राशी प्रामाणिक रहाते का ह्यातही एखादी लाल आलवणातली सासू रमाचं (आणि पर्यायाने आपणा प्रेक्षकांचं!) जगण हराम करते ते बघायचं. :-)
Wednesday, February 22, 2012
'शिणेमाच्या स्टोरी'मागील गोष्ट - अभिजीत देसाई
कधी कधी मला काय वाटतं माहीत आहे? मी एक पिढी आधी जन्माला यायला हवं होतं. ५० ते ७० च्या दशकातल्या हिंदी सिनेमातली गाणी मला खूप आवडतात. त्या सिनेमाच्या साध्यासरळ सोप्या, काहीश्या भाबड्या वाटणार्या कथा भावतात. सिनेमा म्हणजे नुसती तीन तासांची करमणूक नाही तर त्यातून समाजाला काहीतरी शिकवण मिळाली पाहिजे असं मानणारे दिग्दर्शक त्या काळात होते ह्याचं आश्चर्य वाटतं. दु:खीकष्टी, निराश मनाला उभारी देणार्या चाली तेव्हाच्या संगीतकारांना कश्या सुचल्या असतील ह्याचं कुतुहल वाटतं. जवळजवळ अर्धा शतक उलटून गेलं तरी तेव्हाच्या गाण्यांच्या ओळी आत्ताही सच्च्या वाटतात. म्हणूनच हे सिनेमे कसे बनले असतील ह्याची उत्सुकता वाटते.
ह्या उत्सुकतेपोटी अभिजीत देसाईंचं "'शिणेमाच्या स्टोरी'मागील गोष्ट" वाचायला आणलं आणि खजिना हाती आल्याचा आनंद झाला. मुगल-ए-आझम, प्यासा, पाकिजा, मदर इंडिया, गाईड, संगम पासून ते शोलेपर्यतच्या १०-१५ सिनेमाच्या निर्मितीबाबतच्या सुरस कथा ह्यात आहेत. एका दमात सर्व पुस्तक वाचायचा मोह कोणालाही व्हावा. एव्हढी सगळी माहिती त्यांनी जमवली तरी कशी ह्याचं कौतुक वाटत रहातं. :-) ह्या लेखकाची बाकीची पुस्तकं मिळवून मी वाचणारच आहे.
५० ते ७० च्या दशकातले हिंदी सिनेमे हा तुमचा weak point असेल तर हे पुस्तक नक्की वाचा असंच मी सांगेन. :-)
ह्या उत्सुकतेपोटी अभिजीत देसाईंचं "'शिणेमाच्या स्टोरी'मागील गोष्ट" वाचायला आणलं आणि खजिना हाती आल्याचा आनंद झाला. मुगल-ए-आझम, प्यासा, पाकिजा, मदर इंडिया, गाईड, संगम पासून ते शोलेपर्यतच्या १०-१५ सिनेमाच्या निर्मितीबाबतच्या सुरस कथा ह्यात आहेत. एका दमात सर्व पुस्तक वाचायचा मोह कोणालाही व्हावा. एव्हढी सगळी माहिती त्यांनी जमवली तरी कशी ह्याचं कौतुक वाटत रहातं. :-) ह्या लेखकाची बाकीची पुस्तकं मिळवून मी वाचणारच आहे.
५० ते ७० च्या दशकातले हिंदी सिनेमे हा तुमचा weak point असेल तर हे पुस्तक नक्की वाचा असंच मी सांगेन. :-)
The Chamber - John Grisham (Spoiler Alert!)
Am I for death penalty or against it? I don't know because honestly, I never thought about it. The death penalty has not been in practice in India for many years now. So no articles on it appear in newspapers. Neither is there any discussion about it on TV channels. So there was no reason for me, I guess, to think about my position on the subject.
The Chamber by John Grisham, however, made me think about it. Does the law have a right to terminate someone's life even if that person is a murderer? If not, how about justice for the victim's family? Does justice always mean 'an eye for an eye'? Is life sentence enough to make someone pay for taking another person's life? Tough questions, all of these. And I am not sure there is one right answer.
When I was reading the book, I had mixed feelings for Sam, the Klansman who has been on a Death Row for killing 2 little boys. Yes, he was wrong to kill people, he was wrong to hate others who practiced a different faith from him or had a different skin color. He was wrong - plain and simple, no two opinions about that. But I simply couldn't make up my mind about whether the Chamber was right for him or not. I mean, one can argue that the person who has killed someone else does not have a right to live. He should pay for his sin with his life. On the other hand, being on a Death Row for years, not knowing whether one is going to be pardoned or killed, is nothing short of a punishment. What it is going to be? As I said, there is no single right answer that you can neatly check off.
That perhaps was the reason why Grisham left the real bomber, Wedge, in the shadows right till the end and sent Sam to the chamber - an end that will make people sit up and think as they close the book. I doubt if a free Sam would have achieved the same effect.
As far as I am concerned, I rather like the plot tied up neat and clean at the end - no loose ends anywhere. Perhaps the result of watching all those Hindi movies long ago :-) And we Indians do love happy endings. The fact that I was hoping for some miracle that would free Sam even when the last 10 odd pages of the book were remaining is proof enough!
However, that feeling lasted only till I turned the last page. As I closed the novel, I thought that it was right that Sam was executed in the end but Wedge shouldn't have gone scot-free either. Oh Boy! Didn't I say that there is no single right answer? :-)
The Chamber by John Grisham, however, made me think about it. Does the law have a right to terminate someone's life even if that person is a murderer? If not, how about justice for the victim's family? Does justice always mean 'an eye for an eye'? Is life sentence enough to make someone pay for taking another person's life? Tough questions, all of these. And I am not sure there is one right answer.
When I was reading the book, I had mixed feelings for Sam, the Klansman who has been on a Death Row for killing 2 little boys. Yes, he was wrong to kill people, he was wrong to hate others who practiced a different faith from him or had a different skin color. He was wrong - plain and simple, no two opinions about that. But I simply couldn't make up my mind about whether the Chamber was right for him or not. I mean, one can argue that the person who has killed someone else does not have a right to live. He should pay for his sin with his life. On the other hand, being on a Death Row for years, not knowing whether one is going to be pardoned or killed, is nothing short of a punishment. What it is going to be? As I said, there is no single right answer that you can neatly check off.
That perhaps was the reason why Grisham left the real bomber, Wedge, in the shadows right till the end and sent Sam to the chamber - an end that will make people sit up and think as they close the book. I doubt if a free Sam would have achieved the same effect.
As far as I am concerned, I rather like the plot tied up neat and clean at the end - no loose ends anywhere. Perhaps the result of watching all those Hindi movies long ago :-) And we Indians do love happy endings. The fact that I was hoping for some miracle that would free Sam even when the last 10 odd pages of the book were remaining is proof enough!
However, that feeling lasted only till I turned the last page. As I closed the novel, I thought that it was right that Sam was executed in the end but Wedge shouldn't have gone scot-free either. Oh Boy! Didn't I say that there is no single right answer? :-)
Sunday, February 19, 2012
झी मराठीवरच्या सिरियल्सबद्दल काहीही बोलायची सोय राहिलेली नाही. एखादीही सिरियल पाच मिनिटं बघितली तरी मस्तकशूल, अर्धशिशी एकदम उठावे अशी दृश्यं असतात. 'दिल्या घरी तू सुखी रहा' ह्या संतापजनक शीर्षकाच्या सिरीयलमध्ये सासू मुलाचं लग्न नको असलेल्या मुलीशी ठरवते आणि मग ते होऊ नये म्हणून म्हणे खोटटखोटट बेशुद्ध पडून हॉस्पिटलात जाते. अर्थात तरी ते लग्न होतंच कारण तिच्या घरचे सगळे माठ असल्याने हे तिचं नाटक आहे हे कोणाच्याच लक्षात येत नाही. आता ही सासू नाना युक्त्या-प्रयुत्क्या करून त्या सुनेला त्रास देतेय. ही सून, वृंदा, लग्न व्हायच्या आधी मारक्या म्हशीसारखी तिच्याशी भांडायची पण आता लग्न झाल्यावर तिची गरीब गोगलगाय झाली आहे. सासूने मुद्दाम गरम पातेलं उचलायला लावून आपल्याला परिक्षेला जाऊ दिलेलं नाही हे तिच्या गावीच नाही. बरं झालं, एक इंजिनीयरिंगची सीट वाचली. नाहीतरी ह्या रडूबाईने तिथे काय दिवे लावले असते ते दिसतंच आहे.
मग ७:३० वाजता अरुंधती येते. हिला तर स्थितप्रज्ञतेसाठी बक्षिस दिलं पाहिजे. मख्ख चेहेरा ठेवण्यात तिने मनमोहन सिंगानाही मात दिलेय. आनंद असो वा दु:ख, प्रेमाने बोलायचं असो वा रागाने, हिच्या चेहर्यावर काही भाव नाहीत. चांगदेवाच्या पाटीसारखा कोरा करकरीत चेहेरा. इथेही छळायला एक सासू आहे. अनेक सव्यापसव्य करून त्या नवर्याचं डोळयांच ऑपरेशन झालं तर आता अरुंधती म्हणून तिने आपल्या कोणा मैत्रिणीला त्याच्यासमोर उभं केलंय. ह्या मैत्रिणीला म्हणे कोणाचाही आवाज काढता येतो. कोणीतरी रामदास पाध्येना जाऊन सांगा रे. त्यांना तर मदत होईल हिची. वर त्या अरुंधतीला म्हणे ब्रेन ट्युमर झालाय. फक्त एकदाच बेशुध्द पडली म्हणून हे निदान? हा त्या सासूचा डाव आहे हे आपल्याला कळतं पण अरुंधतीला कळत नाही कारण जन्मजात माठ! ह्या असल्या भन्नाट आयडीया ज्या लेखक-लेखिकेला सुचतात त्यांना माझा साष्टांग दंडवत. एखाद्या चांगल्या डॉक्टरला डोकं दाखवून तपासून घ्या म्हणावं एकदा.
८ च्या सिरीयलमध्ये तो सायको नवरा कमी म्हणून अंजलीला आता तो दुसरा एक कोणीतरी माणूस गाठ पडलाय. त्याने मंगळसूत्र काढून आईला भेटायला म्हणून हिला सांगीतल्न आणि ही गेली. ती आई मागच्या जन्मी सायकोची आई असावी. परत त्या घरात एक खोली आहे जिथे कोणालातरी बंद करून ठेवलंय. किंवा त्या माणसाला तसा भास होतोय. त्या श्रीकांतचे बाबा गेले तेच बरं झालं, सुटले ह्या भयानक सिरीयलमधून. कशाचा कशाला पत्ता नाही.
'आभास हा' नावाची अजून एक भयानक सिरियल आहे. ज्यात सध्या विधवांना कसं कमी लेखावं ह्याचं शिक्षण देताहेत. चांगली शिकली-सवरलेली नायिका अपघातात गायब झालेला नवरा परत मिळावा म्हणून सोळा सोमवारचं व्रत करतेय. तर देवळात जमलेल्या बायका तिला विधवा असून व्रत करतेय म्हणून त्रास देताहेत. अरे, हे कुठलं युग चालू आहे? आपण काय दाखवतोय त्याचा समाजातल्या काही घटकांना त्रास होऊ शकतो हे भान ह्या लोकांना केव्हा येणार? आपल्या मुली-बहिणीवर असा प्रसंग आला तर कसं वाटेल ह्याचा विचार हे लोक करतच नाहीत का?
तुम्हाला रक्तदाब, ह्रदयविकार असले त्रास असतील (किंवा नसतील आणि होऊ नयेत असं वाटत असेल तर!) हिंदी झी वरची 'पवित्र रिश्ता' अजिबात पाहू नका. मानव आणि अर्चना ह्या दोन प्रमुख पात्रांनी (!) घटस्फोट घ्यावा की घेऊ नये ह्यावर तिथे काथ्याकूट चाललाय. अत्यंत अतार्किक आणी म्हणूनच हास्यास्पद प्रसंगाची रेलचेल असलेली ही सिरियल ज्यां दिवशी बंद होईल तेव्हा हत्तीवरून साखर वाटायला हवी. अत्यंत भिकार!
त्यातल्या त्यात सतीश राजवाडेची ८:३० सिरियल जरा बरी वाटतेय. पण त्यातही विनोदाचा अतिरेक होतोय. साधारण असंभव आणि अग्निहोत्रची कास्ट ह्या मालिकेत आहे. घनश्याम, राधा आणि राधाचे बाबा ही पात्रं सोडली तर बाकी सगळे जण 'नमुने' किंवा 'नग' ह्या प्रकारात मोडतील. घनश्यामची आई आणि आज्जी तर केवळ असह्य आहेत. घनश्यामची आई राधाच्या बाबांशी किती ते लाडेलाडे बोलते. "बाई ग, लग्न तुझं आहे का तुझ्या मुलाचं?" असं विचारावंसं वाटतं अगदी. राधाचे काही ड्रेसेस, तिचा मेकअप आणि घनश्यामच्या आत्याचा गेटअप अगदी बघवत नाहीत. "विनोदासाठी विनोद" करायचा अटटाहास टाळला तर ही 'एका लग्नाची गोष्ट' खरंच ऐकण्यासारखी आणि बघण्यासारखी होईल.
मग ७:३० वाजता अरुंधती येते. हिला तर स्थितप्रज्ञतेसाठी बक्षिस दिलं पाहिजे. मख्ख चेहेरा ठेवण्यात तिने मनमोहन सिंगानाही मात दिलेय. आनंद असो वा दु:ख, प्रेमाने बोलायचं असो वा रागाने, हिच्या चेहर्यावर काही भाव नाहीत. चांगदेवाच्या पाटीसारखा कोरा करकरीत चेहेरा. इथेही छळायला एक सासू आहे. अनेक सव्यापसव्य करून त्या नवर्याचं डोळयांच ऑपरेशन झालं तर आता अरुंधती म्हणून तिने आपल्या कोणा मैत्रिणीला त्याच्यासमोर उभं केलंय. ह्या मैत्रिणीला म्हणे कोणाचाही आवाज काढता येतो. कोणीतरी रामदास पाध्येना जाऊन सांगा रे. त्यांना तर मदत होईल हिची. वर त्या अरुंधतीला म्हणे ब्रेन ट्युमर झालाय. फक्त एकदाच बेशुध्द पडली म्हणून हे निदान? हा त्या सासूचा डाव आहे हे आपल्याला कळतं पण अरुंधतीला कळत नाही कारण जन्मजात माठ! ह्या असल्या भन्नाट आयडीया ज्या लेखक-लेखिकेला सुचतात त्यांना माझा साष्टांग दंडवत. एखाद्या चांगल्या डॉक्टरला डोकं दाखवून तपासून घ्या म्हणावं एकदा.
८ च्या सिरीयलमध्ये तो सायको नवरा कमी म्हणून अंजलीला आता तो दुसरा एक कोणीतरी माणूस गाठ पडलाय. त्याने मंगळसूत्र काढून आईला भेटायला म्हणून हिला सांगीतल्न आणि ही गेली. ती आई मागच्या जन्मी सायकोची आई असावी. परत त्या घरात एक खोली आहे जिथे कोणालातरी बंद करून ठेवलंय. किंवा त्या माणसाला तसा भास होतोय. त्या श्रीकांतचे बाबा गेले तेच बरं झालं, सुटले ह्या भयानक सिरीयलमधून. कशाचा कशाला पत्ता नाही.
'आभास हा' नावाची अजून एक भयानक सिरियल आहे. ज्यात सध्या विधवांना कसं कमी लेखावं ह्याचं शिक्षण देताहेत. चांगली शिकली-सवरलेली नायिका अपघातात गायब झालेला नवरा परत मिळावा म्हणून सोळा सोमवारचं व्रत करतेय. तर देवळात जमलेल्या बायका तिला विधवा असून व्रत करतेय म्हणून त्रास देताहेत. अरे, हे कुठलं युग चालू आहे? आपण काय दाखवतोय त्याचा समाजातल्या काही घटकांना त्रास होऊ शकतो हे भान ह्या लोकांना केव्हा येणार? आपल्या मुली-बहिणीवर असा प्रसंग आला तर कसं वाटेल ह्याचा विचार हे लोक करतच नाहीत का?
तुम्हाला रक्तदाब, ह्रदयविकार असले त्रास असतील (किंवा नसतील आणि होऊ नयेत असं वाटत असेल तर!) हिंदी झी वरची 'पवित्र रिश्ता' अजिबात पाहू नका. मानव आणि अर्चना ह्या दोन प्रमुख पात्रांनी (!) घटस्फोट घ्यावा की घेऊ नये ह्यावर तिथे काथ्याकूट चाललाय. अत्यंत अतार्किक आणी म्हणूनच हास्यास्पद प्रसंगाची रेलचेल असलेली ही सिरियल ज्यां दिवशी बंद होईल तेव्हा हत्तीवरून साखर वाटायला हवी. अत्यंत भिकार!
त्यातल्या त्यात सतीश राजवाडेची ८:३० सिरियल जरा बरी वाटतेय. पण त्यातही विनोदाचा अतिरेक होतोय. साधारण असंभव आणि अग्निहोत्रची कास्ट ह्या मालिकेत आहे. घनश्याम, राधा आणि राधाचे बाबा ही पात्रं सोडली तर बाकी सगळे जण 'नमुने' किंवा 'नग' ह्या प्रकारात मोडतील. घनश्यामची आई आणि आज्जी तर केवळ असह्य आहेत. घनश्यामची आई राधाच्या बाबांशी किती ते लाडेलाडे बोलते. "बाई ग, लग्न तुझं आहे का तुझ्या मुलाचं?" असं विचारावंसं वाटतं अगदी. राधाचे काही ड्रेसेस, तिचा मेकअप आणि घनश्यामच्या आत्याचा गेटअप अगदी बघवत नाहीत. "विनोदासाठी विनोद" करायचा अटटाहास टाळला तर ही 'एका लग्नाची गोष्ट' खरंच ऐकण्यासारखी आणि बघण्यासारखी होईल.
I didn't know whether to laugh or cry when I read recently that the Animal Welfare Board of India denied the permission Rakesh Roshan to use rodents in his upcoming movie 'Krrish 3'. I am not sure what grounds the denial was based on but I am pretty sure it had nothing to do with the welfare of these rodents. That's because if the board were really concerned about the plight of animals in this country, there wouldn't be so many stray cats, dogs and sometimes cows roaming about the streets. :-(
Utterly Butterly Delicious Ads!
I have got to say this for the guys who design Amul hoardings - they are simply brilliant! Before I had time to admire their message for Indian cricket player Yuvraj Singh, they came up with a funny one on the three porn-watching ministers of Karnataka. And before I could post about it, I saw two more hoardings today - one had the cute little Amul girl sitting next to Amitabh Bachchan (he has been hospitalized for stomach operation) and the other one was on Pakistan's Gilani.
You are amazing guys! I ALWAYS look out for your hoardings across the city and they are ALWAYS worth the effort. :-)
You are amazing guys! I ALWAYS look out for your hoardings across the city and they are ALWAYS worth the effort. :-)
The Science Behind The Smile - by Daniel Gilbert (HBR Jan-Feb 2012)
How I wish all the managers and organizations that claim that people are their first assets would read the article "The Science Behind The Smile" by Harvard Psychology professor Daniel Gilbert (HBR Jan-Feb 2012). If their employees are lucky, the article will open their eyes to how true the statement is. I cannot say this authoritatively because it's a mere suspicion but I think that in most, if not all, companies in India employee well-being is the last thing on any manager's mind. Hey, if it's not measurable it isn't worth paying attention to,right? That's why I seriously hope and pray that such a discussion does not remain confined to mere academics but finds its way to the practical realm in the form of some indices that can be measured, and therefore tracked. Needless to say Professor Gilbert's 'Stumbling On Happiness' is on my to-read list.
Another article that I plan to locate and read is "On the folly of rewarding A while hoping for B" by by Steven Kerr.
Another article that I plan to locate and read is "On the folly of rewarding A while hoping for B" by by Steven Kerr.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
